tag:blogger.com,1999:blog-66017639188556097802024-02-20T18:30:31.459-08:00Μια φορά και δυό καιρούς...Παιδικά Τραγούδια, Παραμύθια και μύθοι από τα παλιά και τα καινούρια δρώμενα και όχι μόνο.....Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.comBlogger38125tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-32827239951173982642018-11-15T06:22:00.000-08:002018-11-15T07:01:45.531-08:00Η γαλουχία του Περιπατητή. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το πρώτο μου βιβλίο πρακτικής φιλοσοφίας στο Youtube <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/Ibspeqs8aEI/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/Ibspeqs8aEI?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br /></div>
Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-11381136338575149292017-11-30T09:22:00.000-08:002017-11-30T09:22:02.660-08:00Ο αυστηρός δάσκαλος....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"></span></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><b><span lang="el"><br /></span></b></span></span></span>
<span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><b><span lang="el"></span></b></span></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZdelSxjOlnn1BCGjepPRKoS9vgflrHi0ffWWnQOnPaoESioXdvHrCRDlU1qKWAfwMFDZRO1BH6Hr49DFya2QtCJoXQOS98z1H8JGtjgok71_m9yDz-TdvxCAGc3nKATZZb5Fng4LcHqYg/s1600/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="205" data-original-width="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZdelSxjOlnn1BCGjepPRKoS9vgflrHi0ffWWnQOnPaoESioXdvHrCRDlU1qKWAfwMFDZRO1BH6Hr49DFya2QtCJoXQOS98z1H8JGtjgok71_m9yDz-TdvxCAGc3nKATZZb5Fng4LcHqYg/s1600/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CF%2584%25CE%25AC%25CE%25BB%25CE%25BF%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" /></a><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Μία βόλτα στην παλιά μου
γειτονιά, την Καισαριανή, ήταν η αφορμή να θυμηθώ
ξανά τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Περνώντας
μπροστά από το σχολείο μου ,αναπόλησα τις ημέρες
εκείνες που ήμουν μαθητής και απόρησα για την
ταχύτητα με την οποία περνάνε τα χρόνια. Η
Καισαριανή ήταν η περιοχή που μεγάλωσα και δε βγήκε
ποτέ από μέσα μου ακόμα και αν η ζωή με πήγε και με
έφερε σε άλλα μέρη.</div>
</span></span></span><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><div class="MsoNormal">
Το σχολείο μου, ξύπνησε μέσα
μου αναμνήσεις από την εποχή που ήμουν μαθητής.
Θυμήθηκα τα γέλια με τους συμμαθητές μου, τις
κοπάνες, τη φασαρία μέσα στην τάξη. Και άξαφνα, το
μυαλό μου σταμάτησε σε μία ανάμνηση που ακόμα και
σήμερα , δεν κατάφερε να βγει από μέσα μου. </div>
<div class="MsoNormal">
Τότε , θυμάμαι, ήμουν μαθητής
πρώτης Γυμνασίου, μικρό παιδί. Ήμουν βέβαια ζωηρός
αλλά αναγνώριζα τα λάθη μου ,δίχως να αφήνω τον
εγωισμό της εφηβείας να με παρασέρνει. Είχα καλές
σχέσεις με τους συμμαθητές μου. Εκτός από έναν…</div>
<div class="MsoNormal">
Θυμάμαι τον Αντώνη, έναν
συμμαθητή μου με τον οποίο οι σχέσεις μας πήγαιναν
από το κακό στο χειρότερο. Υπήρχε πάντοτε ανάμεσά
μας ένας διάχυτος ανταγωνισμός, μαλώναμε και δε
συμπαθούσε ο ένας τον άλλο. Φυσικά, δεν περίμενα
ποτέ ότι η αντιπάθειά του για εμένα θα έφτανε σε
τέτοιο σημείο ώστε να με ‘’καρφώσει’’…</div>
<div class="MsoNormal">
Ο δάσκαλός μας ήταν πολύ
αυστηρός και δε μας επέτρεπε να έχουμε μέσα στην
τάξη ποτά, τρόφιμα ή οτιδήποτε άλλο. Θυμάμαι τότε
είχα κάποια μικρά αυτοκινητάκια που ήταν το
αγαπημένο μου παιχνίδι και δεν τα αποχωριζόμουν με
τίποτα. Ο Αντώνης είχε ζητήσει να του τα δανείσω,
αλλά είχα αρνηθεί. Μάλλον , ο θυμός του τον όπλισε
να με εκδικηθεί. Δε δίστασε να πάει στο δάσκαλο και
να του αναφέρει ότι έχω αυτοκινητάκια με τα οποία
παίζω ακόμα και την ώρα του μαθήματος. Εκείνος έγινε
έξαλλος και με τιμώρησε. </div>
<div class="MsoNormal">
Την επόμενη ημέρα, μετά το
τέλος του μαθήματος, με φωνάζει για να σηκωθώ και να
έρθω στην έδρα. Το ύφος του απέναντί μου ήταν
αυστηρό και ομολογώ πως είχε κυριεύσει την ψυχή μου
ένας φόβος.</div>
<div class="MsoNormal">
-Πες μου την αλήθεια, έχεις
μαζί σου κάποιο παιχνίδι;</div>
<div class="MsoNormal">
-Ε , εγώ. Εγώ δεν … φοβόμουν ,
δεν ήξερα τι έπρεπε να απαντήσω.</div>
<div class="MsoNormal">
-Λοιπόν, επειδή γνωρίζω την
αλήθεια, φέρε μου τώρα αμέσως τα παιχνίδια που έχεις
στην τσάντα σου.</div>
<div class="MsoNormal">
Δε μπορούσα να αρνηθώ, πήρα τα
αυτοκινητάκια και του τα έδωσα. Με μία βέργα,
αποτυπώθηκε στα χέρια μου η τιμωρία από το δάσκαλο
με μερικές ξυλιές που με κοκκίνισαν. Τότε, βλέπετε,
οι μαθητές έτρωγαν και ξύλο και σφαλιάρες. </div>
<div class="MsoNormal">
Κοίταξα διακριτικά και είδα τον
Αντώνη να χαμογελά ελαφρά, θέλοντας να μου δείξει
την ηθική του ικανοποίηση επειδή του είχα αρνηθεί να
του δώσω τα παιχνίδια μου. Ήθελα να δακρύσω, αλλά
κρατήθηκα με όση δύναμη είχε η ψυχή μου ώστε να μη
δώσω ακόμα μεγαλύτερη χαρά σε εκείνον. Συγκράτησα
την οργή και τη θλίψη μου για να ξεσπάσω στο
μαξιλάρι μου όταν επέστρεψα στο σπίτι. Οι γονείς μου
με συμβούλευσαν να μην πάω στο σχολείο για κάποιες
ημέρες και να μην παρακούσω ξανά καμία παραίνεση από
το δάσκαλο.</div>
<div class="MsoNormal">
Η βόλτα μου στην παλιά μου
περιοχή ,μου θύμισε αυτή την ανάμνηση. Την τιμωρία
από τον αυστηρό δάσκαλό μου και την εκδίκηση από το
συμμαθητή μου..</div>
<div class="MsoNormal">
Τι μπορεί να σου θυμίσει,
τελικά , μία βόλτα…</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span lang="el"><b>Χριστουγενιάτικη Ιστορία της νεαρής Μαρίας
Σκαμπαρδώνης, </b>συγγραφέας-δημοσιογράφος.</span></span></span></span></div>
</span></span></span></div>
Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-59576379862473871242017-11-30T09:19:00.000-08:002017-11-30T09:19:05.381-08:00 H ιστορία μιας μικρής γάτας....<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-align: justify;">
<span style="font-family: "verdana"; font-size: small;"><span style="font-family: "verdana";"><span style="font-family: "verdana";">
<b><span lang="en-us"><br /></span><span lang="el"></span></b></span></span></span></div>
<span style="font-family: "verdana"; font-size: small;"><span style="font-family: "verdana";"><span style="font-family: "verdana";">
<table border="1" style="border-width: 0px; width: 100%px;">
<tbody>
<tr>
<td align="center" style="border-style: none; border-width: medium;"></td>
<td style="border-style: none; border-width: medium; text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNl1tzNCk0K4JoC3E_7pNfWQxo-0xIkvE-p0hL4D2L2G5kPKPED9OLOMwqas1E8dmx1DyE4kmcA6QJy1Zq77XrdkA3LHKegVmGbMbyHu7oapTZ_vMpWlqaxqAr8nqDCgkAD2beGhD_Lj_q/s1600/cat1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="348" data-original-width="520" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNl1tzNCk0K4JoC3E_7pNfWQxo-0xIkvE-p0hL4D2L2G5kPKPED9OLOMwqas1E8dmx1DyE4kmcA6QJy1Zq77XrdkA3LHKegVmGbMbyHu7oapTZ_vMpWlqaxqAr8nqDCgkAD2beGhD_Lj_q/s320/cat1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="font-family: "verdana";">Σε μία γειτονιά με ανθρώπους , σχολεία,
καφετέριες, μουσεία, εκεί ζούσε και ένα
μικρό γατάκι. Το χρώμα του ήταν μαύρο, τα
ματάκια του ανοιχτά μπλε. Η μαμά του είχε
χαθεί – ίσως και να την πάτησε κάποιο
αυτοκίνητο. Ποιος ξέρει; Πρόλαβε όμως να τη
ζήσει λίγες εβδομάδες. Όταν γεννήθηκε,
κρύφτηκε μέσα στην αγκαλιά της μαμάς του και
από το στήθος της , ρούφηξε τις πρώτες
εκείνες σταγόνες από γάλα.Από τα μισόκλειστα
ματάκια του έβλεπε θολά έναν κόσμο περίεργο
, άκουγε φασαρία, φωνές , γέλια κουνώντας τα
μικροσκοπικά του αυτάκια .
</span></td>
</tr>
</tbody></table>
</span></span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "verdana"; font-size: small;"><span style="font-family: "verdana";"><span style="font-family: "verdana";">Η μαμά του το κουβάλαγε με το
στόμα της μέσα σε έναν κήπο και το έκρυβε εκεί για
να μην δει κανείς και κινδυνεύσει. Και εκείνο
στηριζόταν στα αδύναμα ποδαράκια του και μάθαινε να
περπατάει σιγά σιγά. </span></span></span></div>
<span style="font-family: "verdana"; font-size: small;"><span style="font-family: "verdana";"><span style="font-family: "verdana";"><div class="MsoNormal">
Και τώρα, έμεινε μόνη της. Είχε
μεγαλώσει, ήταν πια μία μεγάλη γάτα που έτρεχε ,
σκαρφάλωνε, έπαιζε με ποντίκια και έψαχνε σε κάδους
να βρει τροφή. Είχε μάθει πια να είναι προσεκτική
στους δρόμους, μία μέρα ένα αυτοκίνητο κόντεψε να το
σκοτώσει. Είχε ανακαλύψει κρυψώνες για να κρύβεται
εκεί όταν έπιανε δυνατή βροχή. Πολλές φορές ερχόταν
αντιμέτωπη με την κακία των ανθρώπων και τη
σκληρότητά τους. Ένας μία φορά την κλώτσησε με
δύναμη επειδή τον πλησίασε και νιαούρισε. Ευτυχώς,
δε χτύπησε σοβαρά. Άλλες πάλι ερχόταν αντιμέτωπη με
τα χάδια και τις αγκαλιές. Περνούσε πολλές φορές
μπροστά από σχολεία και τα μικρά παιδάκια όταν την
έβλεπαν φώναζαν από χαρά και έτρεχαν να της
τραβήξουν την ουρά. Και εκείνη νιαούριζε με θυμό
επειδή ένοιωθε να την πονάνε και ήθελε να τρέξει
μακριά. </div>
<div class="MsoNormal">
Το ταξίδι της μέσα στη ζωή είχε
πολλές δυσκολίες , άγχη, τρέξιμο. Η αναζήτησή της
για φαγητό ήταν πια μία ρουτίνα της καθημερινότητας.
Πολλές φορές στεκόταν έξω από κανένα παράθυρο και
νιαούριζε- μάλλον ήλπιζε σε κανένα ψαροκόκαλο ή
κομμάτι κρέας. Πολλές φορές πετύχαινε ευαίσθητους
ανθρώπους που της πρόσφεραν λίγο από το υστέρημά
τους, άλλες πάλι την περίμενε ακόμα και ένας κουβάς
με κρύο νερό. Είχε αποτυπωθεί στο κορμάκι της μικρής
αυτής γάτας και η σκληρότητα εκείνη των ανθρώπων που
τη χτύπησαν ή την πάγωσαν. Και έτσι, ξεκίνησε να
μαθαίνει τη ζωή μέσα από τα όμορφα και τα άσχημα που
της συνέβαιναν. <span style="font-family: "verdana"; font-size: small;"><span style="font-family: "verdana";"><span style="font-family: "verdana";"></span></span></span>Μία μέρα, νιαούριζε δυνατά κάτω
από ένα παράθυρο. Θυμόταν ότι εκεί έμενε μία καλή
κυρία που της είχε δώσει φαγητό και κάποιες άλλες
φορές. Την είδα να βγαίνει και να τινάζει κάτι ρούχα
και της φώναξε. Εκείνη της πέταξε ένα κομμάτι κρέας.
Και τη στιγμή που τρέχει να το περιποιηθεί με τα
δόντια της… ξαφνικά, γύρω από αυτή μαζεύτηκαν ένα
τσούρμο από γάτες άγριες και πεινασμένες. Εκείνη σε
μία στιγμή αφού γούρλωσε τα μάτια της και μάζεψε το
σώμα της, τινάχτηκε με δύναμη , κρατώντας το κομμάτι
κρέας στα δόντια της. Ήταν αποφασισμένη να μην
αφήσει καμία άλλη γάτα να της αρπάξει την τροφή της.
Και τρέχοντας με δύναμη, κρύφτηκε μέσα σε κάτι
δέντρα, αφήνοντας τις υπόλοιπες να νιαουρίζουν και
να την κυνηγάνε. Εκείνη αφού κοίταξε πίσω της , πήρε
μία βαθιά ανάσα γιατί διαπίστωσε ότι τους είχε
ξεφύγει. Και έτσι, αποσύρθηκε σε μία γωνιά και
βυθίστηκε στην απόλαυση εκείνου του κομματιού
κρέατος που περιποιήθηκαν με δύναμη τα κοφτερά της
δόντια. Εκείνη την ημέρα, η ζωή της είχε διδάξει ένα
σημαντικό μάθημα: να μην παραιτείται από αυτά που
θέλει.<span style="font-family: Verdana; font-size: large;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 115%;"> </span></span></span></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana; font-size: large;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN93VJn4JmxJzdnota4fv8VqNZ9oehdeV8LePcjLBH3z9jDhgVN2-epa3q3cn5Xtc2KbJtWvOw62ovENpf_OMzLP5GgThxGwsyLaTkZa2CJbMHjip44GcvWFNlRkwragKA17EbFJqV9Ndj/s1600/cat.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="473" data-original-width="500" height="302" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN93VJn4JmxJzdnota4fv8VqNZ9oehdeV8LePcjLBH3z9jDhgVN2-epa3q3cn5Xtc2KbJtWvOw62ovENpf_OMzLP5GgThxGwsyLaTkZa2CJbMHjip44GcvWFNlRkwragKA17EbFJqV9Ndj/s320/cat.jpg" width="320" /></a></span></span></span></div>
<br />
<span style="font-family: Verdana; font-size: large;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 115%;">Εκείνο το βράδυ είχε κοιμηθεί στον κήπο μίας
πολυκατοικίας. Ξύπνησε εκείνο το πρωί και
αφού τεντώθηκε, κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία
ακόμα δύσκολη ημέρα. Ο καιρός φαινόταν
άσχημος ήδη από το ξημέρωμα, ο ουρανός
φαινόταν έτοιμος να τρέξει. Η γατούλα βγήκε
να σεργιανίσει ακόμα μία ημέρα μέσα στο
μυστήριο της πόλης. Ξαφνικά, μέσα στο ταξίδι
του στην πόλη, βρέθηκε σε μία γειτονιά που
φαινόταν να έχει έντονη κοινωνική ζωή.
Αυτοκίνητα στους δρόμους, παιδάκια να
τρέχουν, ζευγάρια στα παγκάκια, φωτισμός
έντονος. Ξαφνικά, έφτασε ως τη μύτη του η
έντονη οσμή μίας μακαρονάδας. Προσπαθώντας
να ακολουθήσει τη μύτη και το ένστικτό της,
βρέθηκε μπροστά από ένα πολυτελές
εστιατόριο. Κόσμος μπαινόβγαινε βιαστικά και
γρήγορα, οι σερβιτόροι έτρεχαν σαν τρελοί
πηγαινοφέρνοντας παραγγελίες.</span></span></span></span></div>
</span></span></span><span style="font-family: "verdana"; font-size: small;"><span style="font-family: "verdana";"><span style="font-family: "verdana";"></span></span></span><span style="font-family: "verdana"; font-size: small;"><span style="font-family: "verdana";"><span style="font-family: "verdana";"><div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0px; margin-top: 0px; text-align: justify;">
Βρέθηκε μπροστά σε έναν τεράστιο χώρο , γεμάτο
τραπέζια με πιάτα από φαγητά και ανθρώπους που
έτρωγαν. Φωνές, καπνοί, φασαρίες. Εκείνο προχώρησε
θαρραλέα μέσα στο χώρο ελπίζοντας πως κάποιος θα του
ρίξει ένα κομμάτι φαγητό. Για καλή της τύχη πρόλαβε
να αρπάξει ένα κομματάκι κρέας πριν ο υπεύθυνος την
δει και τη διώξει με θυμό από το ρεστοράν. Εκείνη το
άρπαξε και το κράτησε στο δόντια της προσπαθώντας
να βρει ένα ήρεμο και απομονωμένο μέρος για να το
απολαύσει με την ησυχία της. Δεν προλαβαίνει να
ακονίσει τα δόντια για να απολαύσει το φαγητό του
και ξάφνου! γύρω της εμφανίζονται τέσσερις μεγάλοι
γάτοι οι οποίοι την περικυκλώνουν, ένας μάλιστα
προσπαθεί να της αρπάξει το φαγητό. Δεν προλαβαίνουν
να την αρπάξουν , αφού εκείνη εξαφανίζεται μεμιάς
από τα μάτια τους , βγάζοντας από μέσα της όσο
περισσότερη αδρεναλίνη μπορούσε. Βρίσκει ξανά ένα
μοναχικό μέρος και έναν κήπο για να μπορέσει να
χαρεί έναν ήρεμο ύπνο. Δυστυχώς, οι ατυχίες δεν
είχαν τελειωμό και ο ουρανός σκοτείνιασε διότι
ερχόταν βροχή. Και πάλι, το γατάκι έπρεπε να βρει
ένα ζεστό και μαλακό μέρος. Καταφέρνει να βρει ένα
υπόστρωμα σε μία πολυκατοικία και αποκοιμιέται. Το
επόμενο πρωί ανοίγει τα μάτια της και βρίσκεται μέσα
σε μία ζεστή αγκαλιά , ένας παιδί το είχε αγκαλιάσει
με αγάπη και τρυφερότητα. Δίπλα στη πόρτα ης
πολυκατοικίας υπήρχε και ένα πιάτο με φαγητό. Αρκετό
φαγητό. Έτρεξε με χαρά και άρχισε να τρώει με
ενθουσιασμό.</div>
</span></span></span><span style="font-family: "verdana"; font-size: small;"><span style="font-family: "verdana";"><span style="font-family: "verdana";">
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0cm;">
<i>Είχε μάθει να το αγαπούν. </i><br />
<br />
<i>Είχε μάθει πως και μετά
από μία κακοκαιρία, μπορεί να βγει ο ήλιος ξανά. </i><br />
<br />
<i> </i><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span lang="el"><b>Ιστορία της νεαρής Μαρίας
Σκαμπαρδώνης, </b>συγγραφέας-δημοσιογράφος.</span></span></span></span>
</div>
</span></span></span></div>
Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-17786476690227855312017-11-30T09:12:00.001-08:002017-11-30T09:12:10.623-08:00Νά χα και γω παπούτσια <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"></span></span></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0; margin-top: 0; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;">
</span></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><div class="MsoNormal">
Ένα παιδί έμενε κάποτε σε μία
πόλη, φτωχό πολύ. Περίμενε να καθαρίσει τα παπούτσια
των περαστικών στο δρόμο για να του δώσουν κάτι από
το υστέρημά τους. Άλλοτε έπεφτε σε ευγενικούς
ανθρώπους, άλλοτε σε απρόσιτους και σκληρούς.
Κάποιες φορές κατάφερνε να μαζεύει λίγα χρήματα
,άλλες πάλι δεν είχε ούτε για να περάσει μία ημέρα.
Και πόσο κρύες οι ημέρες εκείνες, χειμώνας ήταν! Το
μοναδικό του παράπονο ήταν που δεν μπορούσε να
αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια, τα πόδια του είχαν
τρυπήσει από το κρύο. Και είχε δει στη βιτρίνα ενός
μαγαζιού ένα όμορφο ζευγάρι – πόσο τα ήθελε! </div>
</span></span></span><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;">
<div class="MsoNormal">
Ερχόντουσαν Χριστούγεννα και το
φτωχό παιδί αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα στον Άγιο
Βασίλη, ζητώντας του να του φέρει εκείνο το ζευγάρι
με τα παπούτσια. Το είχε μέσα στη φόδρα του
παντελονιού του και σκόπευε, όταν βρει χρόνο από τη
δουλειά , να κατευθυνθεί στο ταχυδρομείο για να το
αποστείλει. Κάθισε στο δρόμο και όταν ερχόταν
κάποιος που ήθελε του καθάριζε τα παπούτσια. Σε μία
στιγμή, ξέκλεψε λίγο χρόνο και έτρεξε με όλη του τη
δύναμη στο ταχυδρομείο – μη καθυστερήσει και χάσει
το μεροκάματο.</div>
<div class="MsoNormal">
Καθώς έτρεχε, άκουσε μία φωνή
να τον καλεί. Σταμάτησε και κοίταξε πίσω του. Ήταν ο
γαλατάς της γειτονιάς.</div>
<div class="MsoNormal">
-Πού πηγαίνεις μικρέ τόσο
βιαστικός; τον ρώτησε.</div>
<div class="MsoNormal">
-Τρέχω στο ταχυδρομείο να
παραδώσω αυτό το γράμμα και πρέπει να κάνω γρήγορα
για να επιστρέψω στη δουλειά.</div>
<div class="MsoNormal">
-Αν θέλεις, δώσε το σε μένα να
το πάω εγώ στο ταχυδρομείο, του πρότεινε ο γαλατάς.</div>
<div class="MsoNormal">
Εκείνο δέχτηκε με χαρά και αφού
τον ευχαρίστησε επέστρεψε στο πόστο του.</div>
<div class="MsoNormal">
Μετά από δύο ημέρες, καθώς
πήγαινε στο μέρος όπου καθόταν , πρόσεξε μακριά
κάποιος να έχει αφήσει ένα πακέτο. Έτρεξε με λαχτάρα
και διάβασε ένα σημείωμα που έλεγε: από τον Άγιο
Βασίλη με αγάπη’’. Τα άνοιξε και τι να δει! Το
ζευγάρι με τα παπούτσια που λαχταρούσε εδώ και
καιρό!</div>
<div class="MsoNormal">
Τρελάθηκε από χαρά και άρχισε
καταμεσής του δρόμου να φωνάζει: Άγιε μου Βασίλη σε
ευχαριστώ!</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0; margin-top: 0;">
Και όσοι το έβλεπαν δεν
μπορούσαν να καταλάβουν γιατί φωνάζει τόσο χαρούμενα
και δυνατά…</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0; margin-top: 0;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: 0; margin-top: 0;">
<span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span style="font-family: Verdana;"><span lang="el"><b>Χριστουγενιάτικη ιστορία της
νεαρής Μαρίας Σκαμπαρδώνης, </b>
συγγραφέας-δημοσιογράφος.</span></span></span></span></div>
</span></span></span></div>
Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-26970048595832464522016-05-19T13:47:00.002-07:002016-05-19T13:47:34.867-07:00Φίλοι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/kWHPtBTFIjY/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/kWHPtBTFIjY?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br /></div>
Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-19040181353935712912011-11-08T09:41:00.000-08:002011-11-08T09:46:13.602-08:00Η τιμωρία της Ρητορείας (για τους κυβερνήτες αυτού του κόσμου)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://antoniosperipatitis.files.wordpress.com/2011/10/98-year-old-woman.jpg?w=307&h=320"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 307px; height: 320px;" src="http://antoniosperipatitis.files.wordpress.com/2011/10/98-year-old-woman.jpg?w=307&h=320" alt="" border="0" /></a><br /> <strong>Σε μια μικρή πόλη της Φωτεινοχώρας ζούσε πολύ παλιά μια πανέμορφη κοπέλα η Ρητορεία. Το όνομά της ήταν πασίγνωστο σε όλους από την ικανότητά της να μιλά και να πείθει ακόμα και τους πιο δύσπιστους. Πολλές νεράιδες έρχονταν να την ακούσουν και να την μιμηθούν. Η Ρητορεία δεν σταματούσε να καυχιέται ότι δεν υπήρχε άλλος στο κόσμο σαν αυτή. </strong><br />Είχε τόσο αποθρασυνθεί που έλεγε: *Την ρητορεία και την πειθώ δεν την έλαβα από τον Λαό για το Λαό αλλά από εμένα για το Λαό*. Μόνη μου έχω καταφέρει να μιλώ και να πείθω. Για αυτό τον λόγο με το λαό μπορώ να παραβγώ στην τέχνη της ρητορείας.<br />Αν θέλει και τολμάει ας έρθει (ο Λαός) να μετρηθούμε για το ποιός μιλάει πιο ωραία.<br />Ο Λαός μόλις άκουσε τα λόγια της Ρητορείας αγανάχτησε και θύμωσε πολύ.<br />Μεταμορφώθηκε σε ασπρομάλλα γριούλα και εμφανίστηκε μπροστά της.<br />*Κόρη μου της είπε, άκουσε την συμβουλή μου που είμαι γερόντισσα με πείρα στη ζωή…<br />Μη δοκιμάσεις να παραβγείς με το Λαό. Το Λαό κανείς δεν μπορεί να το φθάσει πόσο μάλλον στην τέχνη της ρητορείας.<br />*Μόνο ότι φτιάχνει ένας Λαός κόρη μου είναι τέλειο για αυτόν. Και πρέπει ο άνθρωπος να το σέβεται να το εκτιμά και να προσπαθεί για το καλύτερο για αυτόν χωρίς στο τέλος να τα καταφέρνει πάντα*.<br />Τα μάτια της Ρητορείας άστραφταν από θυμό. Αμέσως γεμάτη από κακία γυρνώντας στη γριούλα, της είπε:<br />Τις συμβουλές σου να τις κρατήσεις για τον εαυτό σου ή για την κόρη σου.<br />Ξέρω πολύ καλά τι κάνω. Να με αφήσεις ήσυχη, αν ο Λαός θέλει ας έρθει να μετρηθεί μαζί μου….<br />Δεν πρόλαβε τα λόγια της να τελειώσει και η γριούλα πήρε την πραγματική μεγαλόπρεπη μορφή του Λαού.<br />Εδώ είμαι, Ρητορεία, είπε ο Λαός.<br />Μόλις οι Νεράιδες, που έτυχε να βρίσκονται εκεί αντίκρισαν το Λαό, γονάτισαν αμέσως και προσκύνησαν.<br />Μόνο η Ρητορεία δεν κουνήθηκε από τη θέση τους και έμεινε σιωπηλή και ξαφνιασμένη.<br />Το μόνο που ήθελε ήταν να μετρηθεί με το Λαό.<br />Έτσι άρχισαν να αναμετριούνται μεταξύ τους.<br />Ο Λαός ξεκίνησε με τους αγώνες που είχε κάνει για ψωμί παιδεία ελευθερία και δημοκρατία. Συνέχισε με το πως τιμώρησε και πως τιμωρεί τους αλαζόνες και τους ανυπάκουους κυβερνήτες αυτού του κόσμου.<br />Από την άλλη μεριά η Ρητορεία παρουσίασε σκηνές από την ζωή του Λαού. Την διαφθορά την ασωτία την σπατάλη τον ευδαιμονισμό τα πάθη και τις ίντριγκες….<br />Μόλις το είδε ο Λαός θύμωσε και τρέμοντας από θυμό ράπισε την Ρητορεία.<br />Αυτή μη μπορώντας να αντέξει την προσβολή του Λαού πήρε ένα σκοινί για να κρεμαστεί.<br />Ο Λαός τη λυπήθηκε:<br />Πρέπει να ζήσεις, ανόητη και φαντασμένη. Αλλά πάντα να είσαι δεμένη με τους κυβερνώντες του κόσμου και να πείθεις εσύ και τα παιδιά σου τους δύσπιστους αυτού του Λαού.<br />Και ο Θεός Λαός τη ράντισε με μαγικά βότανα και τη μεταμόρφωσε σε ένα μικρό και άσχημο σύμβουλο του Λαού με την ευχή να τον υπηρετεί ασταμάτητα.Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-52008873665708576992011-11-08T09:37:00.001-08:002011-11-08T09:40:41.235-08:00Ένα καράβι άλογα και το ταξίδι στην Αλεξάνδρεια……επίκαιρη και πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT82iSlyoC87C6CdlIoakBhGY7nb2TqTS8lzSMP3NDxRiyK_1bFDsYmP6qBL7eg5K1Ke9F1e4zokzKTE877gIYNUHunCizIh4-zkKio7O8SENmYdBzoQHESOS1ZoV6Qk8VB2XmLl22rnI_/s1600/images.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 225px; height: 225px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiT82iSlyoC87C6CdlIoakBhGY7nb2TqTS8lzSMP3NDxRiyK_1bFDsYmP6qBL7eg5K1Ke9F1e4zokzKTE877gIYNUHunCizIh4-zkKio7O8SENmYdBzoQHESOS1ZoV6Qk8VB2XmLl22rnI_/s320/images.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5672680645651407586" border="0" /></a><br /><br /><p>Μια φορά και έναν καιρό ξεκίνησε ένας καπετάνιος από την Αθήνα για να παραδώσει ένα φορτίο με άλογα στην Αλεξάνδρεια. Το φορτίο αυτό ήταν νεαρά και δυνατά άλογα εργασίας που είχαν παραγγελθεί από τον βασιλιά για να δουλέψουν στα χωράφια του.<br />Ο καπετάνιος αφού φόρτωσε τα άλογα πήρε τις απαραίτητες προμήθειες και ξεκίνησε το ταξίδι.<br />Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι τα άλογα είχαν μάθει να ταΐζονται μια φορά την ημέρα αργά το μεσημέρι από τον ναύτη – ταϊστή.<br />Ο ναύτης που τάιζε τα άλογα προηγουμένως κτυπούσε ρυθμικά ένα καμπανάκι για να ενημερώνει τα άλογα ότι η ώρα του φαγητού πλησιάζει …..ώστε να μην ανησυχούν.</p> <p>Στην διαδρομή το πλοίο έπεσε πάνω σε φουρτούνα και για να μην βυθισθεί ο καπετάνιος αποφάσισε να πετάξει στην θάλασσα μέρος από τις προμήθειες που προορίζονταν για τα άλογα.</p> <p>Μετά από αρκετές μέρες ταξιδιού και ενώ το πλοίο ήταν μεσοπέλαγα διαπιστώνει ο ναύτης ότι δεν φθάνει η τροφή για όλη την διαδρομή και αμέσως ενημερώνει τον καπετάνιο για το πρόβλημα της σίτισης των αλόγων. Ο καπετάνιος αφού πρώτα σκέφτηκε λίγο έδωσε εντολή στον ναύτη να μειώσει το φαγητό στο μισό εως ότου φθάσουν στο λιμάνι προορισμού.<br />Δυστυχώς όμως και πάλι το φαγητό για τα άλογα δεν έφτανε και το λιμάνι της Αλεξάνδρειας ήταν ακόμα μακριά….<br />Κάποια στιγμή το φαγητό τελείωσε και τα άλογα άρχισαν στην αρχή να ανησυχούνε και έπειτα να αγριεύονται. Όσο αγρίευαν τα άλογα τόσο κινδύνευε το πλοίο να βυθισθεί από αυτήν την ταραχή…<br />Τότε ο καπετάνιος έδωσε εντολή στον ναύτη να κτυπήσει το καμπανάκι του φαγητού. Ο ναύτης απόρησε αλλά υπάκουσε στην εντολή του καπετάνιου. Μετά το κτύπημα αμέσως τα άλογα σταμάτησαν την ταραχή και περίμεναν την τροφή.<br />Πέρασε η επόμενη μέρα και ξεκίνησε πάλι ταραχή. Ο καπετάνιος έδωσε τότε εντολή στον ναύτη κάθε φορά που αυτός θα κρίνει να χτυπά το καμπανάκι έτσι ώστε να ηρεμούν τα άλογα μέχρι ότου φθάσουν στο λιμάνι ασφαλείς…<br />Το σκεπτικό του καπετάνιου ήταν ότι τα άλογα επειδή είναι ζώα δεν μπορούν να διακρίνουν την αλήθεια από την συνήθεια επειδή η δεύτερη είναι ισχυρότερη.</p> <p>Πραγματικά<br />Με αυτόν τον τρόπο δηλαδή με το χτύπημα ενός καμπανακιού και μόνο, ο καπετάνιος κατόρθωσε να φθάσει στην Αλεξάνδρεια δίχως να βυθίσει το πλοίο.</p> <p>Ο ταϊστής – ναύτης είναι οι κυβερνώντες αυτού του κόσμου και τα άλογα οι Λαοί…</p> <p><a href="http://www.metron-ariston.gr/pseydous.html">Περί αλήθειας</a> από την πυξίδα Ελλήνων</p> <p><a href="http://www.metron-ariston.gr/kybernonton.html">Περί κυβερνώντων</a> από την πυξίδα Ελλήνων</p> <p><a href="http://www.metron-ariston.gr/typoy-2.html">Τι θέλουν οι</a>…।από την πυξίδα Ελλήνων</p><p>ΠΗΓΗ: </p>http://metron-ariston.pblogs.gr/Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-33622231640117357532011-02-27T10:14:00.000-08:002011-11-08T09:36:26.960-08:00Το ρολόι του καμπαναριού.....<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKxlgK2EPhbkUUmjo8-8frAU8h8RtdDaEkIFRXqY2db2Bgp611K1-0aOVEktbcfGgDCb3hkyH2fDEwhEbacipFfUSrQjb5odWySqN1-0akpLaXqPk9yuhtCdE278RsadDApCi7IeC1Ck6M/s1600/toon2.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 259px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKxlgK2EPhbkUUmjo8-8frAU8h8RtdDaEkIFRXqY2db2Bgp611K1-0aOVEktbcfGgDCb3hkyH2fDEwhEbacipFfUSrQjb5odWySqN1-0akpLaXqPk9yuhtCdE278RsadDApCi7IeC1Ck6M/s320/toon2.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5672679921171286818" border="0" /></a><br /> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal">Το λιοντάρι, θαρραλέο είχε θρονιαστεί στο γραφείο του δημάρχου και από το παράθυρό του απολάμβανε τη θέα προς την πλατεία του νησιού. Στο κέντρο της πλατείας υπήρχε μια όμορφη εκκλησία και δίπλα ακριβώς ένα πανύψηλο καμπαναριό με ένα περίτεχνο ρολόι στη μέση. Μάταια περίμενε ο Ιταλός αξιωματικός να το ακούσει να χτυπάει γιατί το ρολόι αυτό είχε εδώ και καιρό σταματήσει λόγω βλάβης.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Ο Ιταλός αισθάνθηκε χρέος του να αποκαταστήσει τη βλάβη και έτσι φρόντισε και έμαθε από το δήμαρχο του νησιού ότι το ρολόι είχε σταματήσει γιατί δεν υπήρχε λάδι για να λαδώσουν τα γρανάζια του. Τότε ο αξιωματικός χωρίς δεύτερη σκέψη πρόσφερε στον δήμαρχο έναν τενεκέ <st1:metricconverter productid="12 λίτρων" st="on">12 λίτρων</st1:metricconverter>, παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, έτσι ώστε να λαδωθούν τα γρανάζια και να δει και πάλι το ρολόι να δουλεύει και πάλι, και να ακούσει την καμπάνα να χτυπάει ρυθμικά την ώρα. </p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Ο δήμαρχος πήρε το λάδι και το ίδιο βράδυ κάλεσε στο σπίτι του τον ταμία του δημοτικού συμβουλίου και του έδωσε μία νταμιτζάνα με <st1:metricconverter productid="6 λίτρα" st="on">6 λίτρα</st1:metricconverter> παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο, λέγοντας του ότι ο Ιταλός αξιωματικός ενδιαφέρετε να δει το ρολόι να δουλεύει και πάλι και πως θα έπρεπε γρήγορα να φτάσει το λάδι στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Την άλλη μέρα το πρωί ο ταμίας πήγε στην κεντρική εκκλησία του νησιού να βρει τον παπά. Στα χέρια του κρατούσε ένα μπουκάλι με <st1:metricconverter productid="3 λίτρα" st="on">3 λίτρα</st1:metricconverter> παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο. Είπε στον παπά πως ως υπεύθυνος της εκκλησίας, άρα και του ρολογιού, ήταν δική του υπόθεση να φροντίσει ώστε το λάδι να φτάσει στα χέρια του συντηρητή του ρολογιού, με σκοπό να λαδωθούν τα γρανάζια του και να αρχίσει και πάλι να δουλεύει, όπως δηλαδή επιθυμούσε να γίνει ο Ιταλός αξιωματικός.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Ο παπάς πήρε το λάδι και το ίδιο μεσημέρι φώναξε τον νεωκόρο στο γραφείο του. Του εξήγησε την επιθυμία του Ιταλού αξιωματικού να δει το ρολόι να δουλεύει και του είπε πως γι’ αυτό το λόγο προσφέρει <st1:metricconverter productid="1 λίτρο" st="on">1 λίτρο</st1:metricconverter> παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Τον παρακάλεσε αν θα μπορούσε να πάει το λάδι αυτό στον συντηρητή του ρολογιού και να του πει να πιάσει αμέσως δουλειά και να αρχίσει να λαδώνει το ρολόι. Ο νεωκόρος έφυγε αμέσως για να εκτελέσει την εντολή του παπά. Μετά από λίγη ώρα χτυπούσε την πόρτα του συντηρητή του ρολογιού και αφού του εξιστόρησε τα όσα είχαν συμβεί του έδωσε ένα μπουκαλάκι με <st1:metricconverter productid="200 γραμμάρια" st="on">200 γραμμάρια</st1:metricconverter> παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο και του ζήτησε να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό να λαδώνει το ρολόι για να μην δυσαρεστηθεί ο ιταλός αξιωματικός.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Ο συντηρητής του ρολογιού, όταν έμεινε μόνος, κοίταξε με δέος το πολύτιμο περιεχόμενο του μικρού μπουκαλιού. Σκέφτηκε πόσο νόστιμες θα έκανε τις λαχανίδες που επί μήνες έτρωγε αυτός και η οικογένειά του. Πόσο καλό θα έκανε στο παιδιά του λίγο λάδι που τους έχει ξεραθεί ο οισοφάγος από την μπομπότα!</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Την ίδια όμως στιγμή σκέφτηκε με τρόμο την αντίδραση του Ιταλού αξιωματικού αν δεν έκανε αυτό που τον είχε προστάξει μέσω του νεωκόρου, μιας και τους υπόλοιπους κρίκους αυτής της αλυσίδας τους αγνοούσε! Το ίδιο απόγευμα το ρολόι χτύπησε και πάλι μετά από πολύ καιρό, έξι φορές. Στην αρχή οι νησιώτες νόμισαν πως κάποιος είχε πεθάνει και σταυροκοπήθηκαν λέγοντας «ζωή σε λόγου μας».</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Αργότερα όμως, έμαθαν από τον παπά της εκκλησίας που τους μάζεψε για τον εσπερινό ότι ο καλός Ιταλός αξιωματικός είχε προσφέρει παρθένο ιταλικό ελαιόλαδο για να βάλει σε λειτουργία το ρολόι τους και πως γι’ αυτό και μόνο θα έπρεπε να αισθάνονται μεγάλη ευγνωμοσύνη που ο Κύριος, αν και περνάνε δύσκολες στιγμές στη μέση ενός φριχτού πολέμου τους έστειλε αυτόν τον μεγαλόψυχο Ιταλό.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Φυσικά το ρολόι στην κεντρική πλατεία του νησιού σταμάτησε να δουλεύει μετά από μία εβδομάδα και ο ιταλός αξιωματικός έστησε στον τοίχο του καμπαναριού τον έλληνα συντηρητή και τον εκτέλεσε ένα πρωί, παρουσία του δημάρχου, του ταμία, του παπά του νεωκόρου και των υπολοίπων κατοίκων του νησιού για παραδειγματισμό!!!!!!!</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><br /></p>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-51731069689104082292011-02-27T09:50:00.000-08:002011-02-27T10:09:59.729-08:00To ποντικάκι και η ποντικοπαγίδα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi40jxARlMRPkejj_PIQUg6aE36tWm8wPUhvxZiaFCnrEbfUJtrv9N8iY7GAkIHQSaORaQUK2JqgtsF3DGuOzN3caYlcebzuvZ6CSk1DjpXfWtKavvSfj37S6rQiwQXIpSs8IwChxDJ4Kf0/s1600/pontikaki.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 250px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi40jxARlMRPkejj_PIQUg6aE36tWm8wPUhvxZiaFCnrEbfUJtrv9N8iY7GAkIHQSaORaQUK2JqgtsF3DGuOzN3caYlcebzuvZ6CSk1DjpXfWtKavvSfj37S6rQiwQXIpSs8IwChxDJ4Kf0/s320/pontikaki.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5578432993050923426" /></a><br /> <p class="MsoNormal"><strong>Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο</strong>. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!: </p><p class="MsoNormal">-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!</p> <p class="MsoNormal">Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: </p> <p class="MsoNormal">"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η<span style="mso-spacerun:yes"> </span>ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" </p> <p class="MsoNormal">Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: </p> <p class="MsoNormal">"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" </p> <p class="MsoNormal">Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: </p> <p class="MsoNormal">"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."<span style="mso-spacerun:yes"> </span></p> <p class="MsoNormal">Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: </p> <p class="MsoNormal">"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" </p> <p class="MsoNormal">Και το βόδι απάντησε: </p> <p class="MsoNormal">"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου<span style="mso-spacerun:yes"> </span>κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! "</p> <p class="MsoNormal">Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!<span style="mso-spacerun:yes"> </span>Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....<span style="mso-spacerun:yes"> </span></p> <p class="MsoNormal">Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. </p> <p class="MsoNormal">Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες.. </p><p class="MsoNormal">Έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα! </p> <p class="MsoNormal">Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο. </p> <p class="MsoNormal">Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι*. </p> <p class="MsoNormal">Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. </p> <p class="MsoNormal">Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το βόδι*<span style="mso-spacerun:yes"> </span></p> <p class="MsoNormal">Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν'έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη....... </p> <p class="MsoNormal">ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ: </p> <p class="MsoNormal">Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..! </p> <p class="MsoNormal">όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο! </p> <p class="MsoNormal">είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή! </p> <p class="MsoNormal">ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας! </p> <p class="MsoNormal">είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος. </p> <p class="MsoNormal">Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....<span style="mso-spacerun:yes"> </span></p>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-73440743954856500012010-10-20T13:53:00.000-07:002010-10-20T14:28:02.522-07:00Ο τεμπελόγατος<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://static.desktopnexus.com/thumbnails/75251-bigthumbnail.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 450px; height: 338px;" src="http://static.desktopnexus.com/thumbnails/75251-bigthumbnail.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><p><br /></p><p><strong>Μια φορά ήταν ένα μαύρο γατάκι που το έλεγαν Υπναρά.</strong> Οι φίλοι του το πείραζαν και φώναζαν δυνατά για να το κάνουν να ξυπνήσει. </p><p>-Έλα, ξύπνα τεμπέλη Υπναρά του είπε η πεταλούδα του κήπου. Δεν ντρέπεσαι να κοιμάσαι τέτοια ώρα;</p><p>Μάταια όμως τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Ο Υπναράς συνέχιζε τον ύπνο του. Τα αδέλφια του Υπναρά ξυπνούσαν πρωί και έβγαιναν έξω για παιχνίδι. Είχε φθάσει η ώρα του μεσημεριανού και ακόμα να σηκωθεί το μαύρο γατάκι. Η μαμά των γατιών είχε φτιάξει ένα ωραίο κέικ και κάλεσε τα παιδιά της για το φαγητό.</p><p>-Ελάτε παιδιά, φώναξε. Σας έχω ετοιμάσει κάτι που σας αρέσει πολύ. Ο Ασπρούλης και η Καφετούλα έτρεξαν αμέσως και κάθισαν στις θέσεις στο τραπέζι, ο Υπναράς όμως ήταν ακόμα στο κρεβάτι.</p><p>Κάποια στιγμή ο μικρός τεμπελάκος ξύπνησε και αποφάσισε να σηκωθεί. Όταν έφθασε στο τραπέζι είδε πως δεν υπήρχε τίποτα για να φάει. Πεινούσε πολύ και βλέποντας τα άδεια πιάτα άρχισε να νιαουρίζει παραπονιάρικα και να κλαίει.</p><p>Βλέπεις τι παθαίνουμε οι τεμπέληδες είπαν τα αδέλφια του με μια φωνή. Πρέπει να κάνεις ότι κάνουμε εμείς. Να ξυπνάς νωρίς ώστε να είσαι στην ώρα σου για φαγητό. </p><p>-Πεινώ πολύ είπε λυπημένα στην μητέρα του. Αν μου δώσεις κάτι να φάω, σου υπόσχομαι να ξυπνώ την ώρα που ξυπνούν τα αδέλφια μου.</p><p>Η μητέρα του το λυπήθηκε και του έφτιαξε φαγητό να φάει. Ο Υπναράς έφαγε μέχρι που χόρτασε. Λίγο αργότερα του χάρισε η μητέρα του ένα ξυπνητήρι.</p><p>-Πάρε αυτό το ξυπνητήρι, του είπε. Θα σε βοηθάει να ξυπνάς στην ώρα σου το πρωί!</p><p><strong>Δίδαγμα: Η οκνηρία είναι ο καλύτερος σύμμαχος της πείνας..... </strong></p><p><strong><a href="http://metron-ariston.gr/oknyrias.html">Περί οκνηρίας</a> </strong>από την πυξίδα των Ελλήνων<strong><br /></strong></p>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-70572424151980200172010-03-20T07:12:00.000-07:002010-03-20T08:55:26.567-07:00Ο έξυπνος γάιδαρος και ο ανόητος λύκος (Συμβουλή από τον Αίσωπο)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhATvUqzNDRsumzsUqJRBdNCP7nmZTgvesg7ZKU4QPw11XKWmizBb01g5r93vhW4KLsKMMGJIk7xP6D1yuDsQS2WdkUgDwWFrFb38CW1IuUrdY850o9r-pWlA7chVnqVDi4lwWm3msYlNSb/s1600-h/funny_kicking_donkey_mousepad-p144393932942793689td22_210.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 210px; height: 210px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhATvUqzNDRsumzsUqJRBdNCP7nmZTgvesg7ZKU4QPw11XKWmizBb01g5r93vhW4KLsKMMGJIk7xP6D1yuDsQS2WdkUgDwWFrFb38CW1IuUrdY850o9r-pWlA7chVnqVDi4lwWm3msYlNSb/s320/funny_kicking_donkey_mousepad-p144393932942793689td22_210.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5450726705127446354" border="0" /></a><br /><br /><span style="font-weight: bold;">Μια μέρα, ένας γάιδαρος στεκόταν αμέριμνος στον αγρό. Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά του ένας πεινασμένος λύκος </span>(κερδοσκόποι τραπεζίτες). *Μμμμ.. τι νόστιμος μεζές!* γρύλισε ο λύκος.<br />Ο γάιδαρος, όμως ήταν πανέξυπνος. Άρχισε να κουτσαίνει, σέρνοντας το ένα απ΄τα πίσω πόδια του και φώναξε: *Αουτσ, άουτσ! Κύριε Λύκε, πριν με φας, βοήθησέ με! Βγάλε μου σε παρακαλώ το αγκάθι από το πόδι μου*.<br />*Μπα; Και γιατί να σε βοηθήσω;* απόρησε ο λύκος.<br />*Γιατί, αν με φας, το αγκάθι που έχω στο πόδι μου θα σου σταθεί στο λαιμό*, απάντησε ο γάιδαρος.<br />*Χμ... Εντάξει, λοιπόν*, συμφώνησε ο λύκος.<br />Ο λύκος κοίταξε προσεκτικά το πόδι του γαϊδάρου αλλά δεν έβλεπε πουθενά το αγκάθι.<br />*Που είναι; Δεν το βλέπω!* είπε απορημένος. Καθώς ο λύκος ήταν σκυμμένος, ο γάιδαρος σήκωσε το άλλο πόδι του και κλότσησε το στόμα του λύκου τόσο δυνατά, που του έσπασε όλα τα δόντια. Ο καημένος ο λύκος δεν μπόρεσε να φάει τίποτα!<br />*Τι ανόητος που είμαι! Έπεσα στην παγίδα του πονηρού γαϊδάρου*. Μονολόγησε ο λύκος που έφυγε κλαίγοντας με λυγμούς......<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Ηθικό δίδαγμα:</span> Ακόμα κι όταν κινδυνεύεις προσπάθησε να δράσεις όπως τον παραπάνω γάιδαρο.Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-62251259693230432362009-10-25T08:57:00.000-07:002009-10-27T09:48:17.659-07:00Ο βοριάς και ο ήλιος (Χρειάζεται τρόπος και όχι κόπος)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHlf7oQSJnfSMTOkFNUg5d-90kRGS1bJk42W1u9V_97iwtBSuoSKF8pvKe5HrqSlUC_XbLXoNAOkuRy45XXSjyctKAnrHxpt8Y0BLy3RxVIltC0u21z3jHHd0ssOWV2CDDKfOdYJ5g2wCg/s1600-h/palami_ilios.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 271px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHlf7oQSJnfSMTOkFNUg5d-90kRGS1bJk42W1u9V_97iwtBSuoSKF8pvKe5HrqSlUC_XbLXoNAOkuRy45XXSjyctKAnrHxpt8Y0BLy3RxVIltC0u21z3jHHd0ssOWV2CDDKfOdYJ5g2wCg/s320/palami_ilios.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5396582839216856130" /></a><strong><em>Μια μέρα, ο βοριάς και ο ήλιος άρχισαν να μαλώνουν για το ποιος είναι ο πιο δυνατός.</em></strong><p>*Αν φυσούσα μ' όλη μου τη δύναμη, όλα θα πάγωναν*, είπε ο βοριάς.</p><p>*Αν τύλιγα με<strong> </strong>τις ακτίνες μου όλη τη γη, θα καίγονταν τα πάντα*, του απάντησε ο ήλιος.</p><p>Και καθώς κανένας από τους δύο δεν υποχωρούσε, ο καβγάς συνεχιζόταν για μέρες.</p><p>*Εντάξει λοιπόν! Ας δούμε ποιος είναι ο πιο είναι δυνατός*, πρότεινε ο βοριάς μια μέρα.</p><p>*Ωραία*, συμφώνησε ο ήλιος, *νικητής θα είναι αυτός που θα καταφέρει να βγάλει τα ρούχα αυτού του ταξιδιώτη εκεί κάτω*.</p><p>*Χα, χα, χα! Πανεύκολο*, είπε με περίσσια σιγουριά ο βοριάς. *Αρκεί να φυσήξω μια φορά και ο ταξιδιώτης θα χάσει το πανωφόρι του*.</p><p>Ο βοριάς πήρε μια βαθιά ανάσα και φύσηξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Ο ταξιδιώτης άρχισε να τρέμει. </p><p>*Μπρρρ! Τι δυνατό κρύο είναι αυτό!*. Ο αέρας λυσσομανούσε και ο ταξιδιώτης είχε παγώσει από το τσουχτερό κρύο!</p><p>*Καλύτερα να φορέσω ζεστά ρούχα!* είπε τουρτουρίζοντας. Έβγαλε από την τσάντα του μερικά ζεστά ρούχα και τα φόρεσε προσπαθώντας να ζεσταθεί.</p><p>*Θα κάνω ακόμα μια προσπάθεια* φώναξε θυμωμένα ο βοριάς και φύσηξε άλλη μια φορά, ακόμα πιο δυνατά. </p><p>Ο ταξιδιώτης, όμως, έσφιξε δυνατά τα ρούχα επάνω του και συνέχισε το δρόμο του.</p><p>*Νομίζω πως απέτυχες φίλε μου*, του είπε ο ήλιος. *Τώρα είναι η σειρά μου!* είπε και με τις καυτές αχτίδες του αγκάλιασε τον ταξιδιώτη. </p><p>*Μα τι συμβαίνει;* απόρησε έκπληκτος ο άνδρας.</p><p>*Τι παράξενη μέρα είναι αυτή; Ξαφνικά άρχισε να κάνει πολλή ζέστη*, είπε και σκούπισε τον ιδρώτα που είχε αρχίσει να τρέχει στο μέτωπό του.</p><p>Τότε ο ήλιος τον άγγιξε με τις πιο καυτές αχτίδες του. *Φιού! Τι αφόρητη ζέστη είναι αυτή! Καλύτερα να βγάλω όλα αυτά τα ρούχα*, είπε ο ταξιδιώτης και αφού έβγαλε το ένα ρούχο μετά το άλλο, βούτηξε στα δροσερά νερά του ποταμού. </p><p>Ο βοριάς αναγκάστηκε να παραδεχθεί την ήττα του λέγοντας:</p><p>*Κατάλαβα πως δεν μπορώ με τη δύναμη να επιβληθώ στους άλλους*. (Αίσωπος, από βιβλίο Modern Times).</p><p>Δίδαγμα: Ο σωστός (ευγενικός) τρόπος πείθει ευκολότερα από τη βία. Εξού και η ρήση για να κάνεις μια δουλειά χρειάζεται τρόπος και όχι κόπος. Αφιερωμένος ο μύθος σε αυτούς που κυβερνούν Ελλάδα</p><p><strong><em><a href="http://www.metron-ariston.gr/evgenias.html">Περί Ευγένειας </a></em></strong></p><p><strong><em><a href="http://www.metron-ariston.gr/kybernonton.html">Περί Κυβερνώντων</a></em></strong><strong><em><br /></em></strong></p>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-49765553172628066542009-09-25T12:09:00.000-07:002009-09-25T12:12:51.968-07:00Ξεγελώντας το γάτο....<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQOK1eJ-5csvjfgxZhC0eVrAarQqKet2ttzQYJPnwpsqHIkCSL4oyepUSsdc1lcH9ddtvg3ldOmyrwyyguvRGbEPaNNoM_6n_MG7yuaq6NGzN8ZeY6HucJs0WOJg2f6o54EgJpm_ZHYcwh/s1600-h/pontiki-epimeleia.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 260px; height: 195px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQOK1eJ-5csvjfgxZhC0eVrAarQqKet2ttzQYJPnwpsqHIkCSL4oyepUSsdc1lcH9ddtvg3ldOmyrwyyguvRGbEPaNNoM_6n_MG7yuaq6NGzN8ZeY6HucJs0WOJg2f6o54EgJpm_ZHYcwh/s320/pontiki-epimeleia.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5385484671724529170" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold;">*Αααα! βοήθεια!* ούρλιαξε ένα ποντικάκι που έτρεχε για να ξεφύγει από τα κοφτερά δόντια του άγριου γάτου.</span> *Βρωμερά ποντίκια, παλιό κλέφτες, θα σας πιάσω!*<br />Φώναξε ο γάτος καθώς έτρεχε πίσω από το ποντικάκι έτοιμος να το καταβροχθίσει. Τα άλλα πόντικακια, που παρακολουθούσαν από τη σοφίτα το άγριο κυνηγητό, άρχισαν να τρέμουν σύγκορμα.<br /><br />Πρέπει να καταστρώσουμε κάποιο σχέδιο αν δεν θέλουμε να καταλήξουμε όλοι στα κοφτερά του δόντια! Είπε ένα ποντικάκι.<br /><br />*Σωστά! Κάτι πρέπει να κάνουμε, συμφώνησαν όλοι στο Συμβούλιο των ποντικών*<br /><br />Καθώς, όμως, τα ποντικάκια μιλούσαν όλα μαζί, δεν μπορούσαν να πάρουν μια απόφαση.<br /><br />*Ησυχία! Δεν θα μπορέσουμε να βρούμε λύση στο πρόβλημα μαζί με τόση φασαρία!* Φώναξε ένα ποντικάκι που φαινόταν πολύ σίγουρο για την εξυπνάδα του.<br /><br />*Μα τι πρέπει να κάνουμε;* το ρώτησαν τα άλλα ποντίκια.<br /><br />*Μα είναι πολύ απλό! *Απάντησε ο έξυπνος της παρέας. *Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον κρεμάσουμε ένα καμπανάκι στο λαιμό του γάτου. Έτσι θα τον ακούμε πολύ πριν πλησιάσει τη φωλιά μας και θα κρυβόμαστε αμέσως*.<br /><br />Όλοι εντυπωσιάστηκαν με αυτό το καταπληκτικό σχέδιο.<br />*Έχεις δίκιο. Είναι πολύ καλή ιδέα. Πρέπει να είσαι σοφός*, είπαν με θαυμασμό τα άλλα ποντικάκια.<br /><br />*Μπα δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο*, κοκορεύτηκε ο έξυπνος ποντικός.<br /><br />*Πράγματι είναι πολύ καλή ιδέα σου, είπε ο σοφός γερό ποντικός. Δε μας είπες όμως, ποιός θα κρεμάσει το κουδουνάκι από το λαιμό του γάτου; Μήπως εσύ;*<br /><br />Το ποντικάκι κοκκίνισε και με τρεμάμενη φωνή είπε *Ωω!! όχι αν το κάνω αυτό, σίγουρα ο γάτος θα με φάει ζωντανό!*<br /><br />* Όσο καλή κι αν είναι η ιδέα σου, αν δεν μπορείς να τις εφαρμόσεις, είναι άχρηστη, είπε ο σοφός γέρο ποντικός*. (Αισώπου Μύθοι από Modern Times)<br /><br />Δηλαδή να ελέγχουμε την πρακτικότητα και την εφαρμογή των ιδεών μας πριν πρώτα τις ανακοινώσουμε........στον Δήμο......των ποντικιών<br /><br /><a href="http://www.metron-ariston.gr/istoria.html"><span style="font-style: italic;"><span style="font-weight: bold;">Περί ιστορίας</span></span></a>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-3550787440449628362009-09-20T13:24:00.000-07:002009-09-25T12:16:21.990-07:00Μια μαϊμού που έγινε βασίλισσα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-bN4MDEeFmiXCfsPMMF1Tu83ECsdnJvJ466282p2PIm5zemUlzJCUl-z0YmIx0d20lYMwIHDiEtfLC-LRp0jqU_nL3hpAmKEUDgnl3tUWZu7EgLJNVStLbKWUMT-FWbH_5jw_Jv8loawQ/s1600-h/maimou_married.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 110px; height: 83px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-bN4MDEeFmiXCfsPMMF1Tu83ECsdnJvJ466282p2PIm5zemUlzJCUl-z0YmIx0d20lYMwIHDiEtfLC-LRp0jqU_nL3hpAmKEUDgnl3tUWZu7EgLJNVStLbKWUMT-FWbH_5jw_Jv8loawQ/s320/maimou_married.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5383658981564175266" border="0" /></a><br /><p>Πριν πολλά πολλά χρόνια δεν θυμάμαι πότε ακριβώς τα ζώα του κόσμου αποφάσισαν να έχουν ένα βασιλιά για να διευθύνει τη ζωή τους και τον τόπο τους. </p><p>Έπρεπε λοιπόν να βγάλουν έναν αρχηγό γιατί τσακώνονταν δέρνονταν και έκαναν χίλιες δύο φασαρίες και ζημιές.</p><p>Έτσι λοιπόν ανέθεσαν στην αλεπού να οργανώσει την συγκέντρωση όλων των ζώων.</p><p>Η κυρά Αλεπού σβέλτη και δυναμική, καμαρωτή και πονηρή άλλο που δεν ήθελε. Πήρε την τρομπέτα της τη φύσηξε και την ξεφύσηξε και φώναξε δυνατά:</p><p>Ζώα της αυλής! Κατοικίδια ζώα, ζώα του δάσους και ζώα της ζούγκλας! Αύριο το πρωί στο κέντρο της γης έχουμε όλοι συγκέντρωση για να εκλέξουμε το Βασιλιά και Αρχηγό του Κράτους μας.</p><p>Θα έρθουμε θα έρθουμε φώναξαν με μια φωνή όλα τα ζώα της αυλής, του δάσους και της ζούγκλας.</p><p>Πράγματι την επομένη ημέρα μαζεύτηκαν όλα τα ζώα της γης για να δείξει το κάθε ζώο την εξυπνάδα του όπως αυτό ήταν άλλωστε και το ζητούμενο........</p><p>Έτσι λοιπόν ένα ένα τα ζώα έβγαλαν λόγο και έδωσαν τις υποσχέσεις τους για μια καλύτερη ζωή και για τα δικαιώματα των ζώων.</p><p>Μίλησε το λιοντάρι από τα ζώα της ζούγκλας με ιδιαίτερο προοδευτικό πρόγραμμα για ζώο της ζούγκλας.</p><p>Ξαφνικά, μέσα από της φυλλωσιές των δέντρων να σου και εμφανίστηκε η κυρά Μαϊμού, που με ένα ντέφι άρχισε να χορεύει και να τραγουδά.</p><p>Στάθηκε ύστερα μπροστά σε όλους, έκανε μια βαθιά υπόκλιση και τους είπε:</p><p>Αγαπητοί φίλοι, σας υπόσχομαι ότι θα κυβερνήσω σαν καλή βασίλισσα της χώρας των ζώων. Όλη μέρα θα τραγουδάμε και θα χορεύουμε. Η ζωή μας θα είναι υπέροχη με καθημερινή διασκέδαση.</p><p>Ζήτω! ζήτω! φώναξαν μονομιάς τα ζώα. Εσένα θέλουμε, εσένα θέλουμε!</p><p>Τότε η πονηρή αλεπού με δύο τρία πηδηματάκια ζητωκραύγασε και φόρεσε το στέμμα στην μαϊμού.</p><p>Όλα τα ζώα φώναξαν με μια φωνή </p><p>Ζήτω ζήτω η βασίλισσα μαϊμού! Θέλουμε τραγούδι και χορό, θέλουμε τραγούδι και χορό.</p><p>Η μαϊμού άρπαξε το ντέφι και για σαράντα μέρες και σαράντα νύκτες χόρευε και τραγουδούσε μαζί με τα υπόλοιπα ζώα.</p><p>Από ψηλά στα κλαδιά μιας ελιάς ακούστηκε η φωνή της σοφής κουκουβάγιας:</p><p>Κου κου βά, Κου κου βά</p><p>τα τρελά σας τα μυαλά</p><p>Μόνο με χορό και με τραγούδι</p><p>γουργουρίζει η κοιλιά </p><p>Κου κου βά, Κου κου βά</p><p>Το αποτέλεσμα των εκλογών; Η ανόητη μαιμού αφού άσχημα κυβέρνησε τα ζώα δεν άφησε φράγκο στα ταμεία καθώς είχε πάρει για σύμβουλό της την κυρά Αλεπού.....(Αίσωπος, όχι εγώ βιβλίο Μύθοι Αισώπου από Modern Times)</p><p><strong><em><a href="http://www.metron-ariston.gr/kybernonton.html">Περί Κυβερνώντων ο Λόγος </a></em></strong> </p>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-79169072105319754012009-09-16T23:43:00.000-07:002009-09-25T12:17:19.781-07:00Το ποντίκι της πόλης και του αγρού<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2bpzD7ToKVOqCLqla9o-sAAiO8PaDDAWipAD59skLo3MM4DO1jYcBorSnqffZg0fTuFGHXA4AnlWzbTLh94DFkdqWC_6AVLQqnyRvqu9xZ949cJnNx9lq_3hN1t-eDvtEjRT4yy4bUp4d/s1600-h/pontiki-epimeleia.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 260px; height: 195px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2bpzD7ToKVOqCLqla9o-sAAiO8PaDDAWipAD59skLo3MM4DO1jYcBorSnqffZg0fTuFGHXA4AnlWzbTLh94DFkdqWC_6AVLQqnyRvqu9xZ949cJnNx9lq_3hN1t-eDvtEjRT4yy4bUp4d/s320/pontiki-epimeleia.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5382413933876488194" border="0" /></a><br /><p><br /></p><p><strong><em>Κάποτε πριν αρκετό καιρό δεν ξέρω πότε</em></strong>, το ποντίκι του αγρού κάλεσε το φίλο του, το ποντίκι της πόλης, στο σπίτι του για φαγητό. Το ποντίκι της πόλης αφού φόρεσε τα καλά του ξεκίνησε για το σπίτι του φίλου του. </p><p>Μόλις έφτασε, κοίταξε γύρω του και μονολόγησε:</p><p>*Τι απαίσιο μέρος είναι αυτό; Δεν υπάρχουν ούτε άμαξες ούτε καταστήματα! Μόνο χωράφια και βρόμικες , φτωχικές καλύβες!*.</p><p>Ο φίλος του δεν έδωσε σημασία και τον οδήγησε στο σπιτικό του. Όταν κάθισαν στο τραπέζι, το ποντίκι του αγρού πρόσφερε στον καλεσμένο του ό,τι καλύτερο είχε: καλαμπόκι, αρακά, κριθάρι και λίγα κομματάκια τυρί.</p><p>Το ποντίκι της πόλης όμως δεν σταματούσε να γκρινιάζει:</p><p>*Τι βρόμικο σπίτι είναι αυτό; Έτσι είναι όλα τα σπίτια του αγρού;*</p><p>*Πάρε ότι θέλεις*, είπε ευγενικά το ποντίκι του αγρού δίχως να δίνει σημασία στα παράπονα του φίλου του. *Ξέρω, βέβαια, πως το γεύμα μου δεν είναι και τίποτα σπουδαίο...*</p><p>*Και βέβαια δεν είναι*, απάντησε το ποντίκι της πόλης.</p><p>Έκοψε μια γερή δαγκωνιά από καλαμπόκι και είπε:</p><p>*Πως μπορείς να ζεις τόσο φτωχικά; Έλα στο σπίτι μου στην πόλη και θα απολαύσεις ένα εξαίσιο γεύμα!*.</p><p>Το επόμενο κιόλας πρωινό, το ποντίκι της πόλης πήρε το δρόμο της επιστροφής.</p><p>*Δεν έπρεπε να τον καλέσω! Η ζωή μου είναι τόσο φτωχική εδώ στην εξοχή* μονολόγησε λυπημένα το ποντικάκι του αγρού.</p><p>Έπειτα από μερικές μέρες, ξεκίνησε για να επισκεφτεί τον φίλο του.</p><p>Μόλις όμως πάτησε το πόδι του στην πόλη, ανακάλυψε με τρόμο πως οι δρόμοι ήταν γεμάτοι κινδύνους. Μια τεράστια άμαξα όρμηξε καταπάνω του με ανατριχιαστικό θόρυβο. Το ποντικάκι του αγρού έτρεξε τρομοκρατημένο να γλιτώσει. Ξαφνικά νάσου και εμφανίζεται μπροστά του ένα τεράστιο ανθρώπινο πόδι έτοιμο να το λιώσει με την τεράστια σόλα του!</p><p>Το φοβισμένο ποντικάκι έβαλε τις φωνές και με ένα σάλτο χώθηκε σ' ένα υπόνομο για να σωθεί. Έπειτα από πολλές ώρες περιπλάνησης στους επικίνδυνους δρόμους της πόλης, έφτασε στο σπίτι του φίλου του. Είχε πια βραδιάσει.</p><p>*Καλωσόρισες!* του είπε το ποντίκι της πόλης. *Πέρασε! Ήρθες πάνω στην ώρα για το δείπνο!*</p><p>Το ποντίκι της πόλης οδήγησε τον πεινασμένο και κουρασμένο καλεσμένο του σε μια υπέροχη κατάφωτη τραπεζαρία.</p><p>Το ποντίκι της πόλης σκαρφάλωσε ψηλά στο στρωμένο τραπέζι.</p><p>Το ποντίκι του αγρού είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Πρώτη φορά στη ζωή του έβλεπε τόσα πολλά και λαχταριστά φαγητά!</p><p>*Πο πο! Τι υπέροχο τραπέζι* αναφώνησε το πεινασμένο ποντικάκι.</p><p>Όταν όμως άπλωσε το χέρι του για να αρπάξει μια ζουμερή φράουλα, ακούστηκε ένας τρομακτικός ήχος. Ήταν η αγριεμένη καμαριέρα που έτρεχε προς το μέρος τους, κουνώντας απειλητικά την τεράστια σκούπα της και φωνάζοντας: *Θα σας πιάσω, βρομερά ποντίκια, που κλέβετε το φαγητό μας!*</p><p>Τα ποντίκια τρομαγμένα, πήδηξαν από το τραπέζι κι άρχισαν να τρέχουν για να σωθούν!</p><p>Ευτυχώς, την τελευταία στιγμή χώθηκαν σε μια μικρή τρύπα στον τοίχο και γλίτωσαν από την τρομακτική σκούπα.</p><p>*Πο πο! Τι τρομάρα ήταν αυτή που πήραμε! Μη στεναχωριέσαι όμως, φίλε μου, ξέρω ένα άλλο σπίτι όπου θα βρούμε ακόμη καλύτερο φαγητό!* είπε το ποντίκι της πόλης</p><p>*Α, όχι ευχαριστώ! Να μου λείπει. Δε θέλω άλλα καρδιοχτύπια! Δεν ξανακλέβω το φαγητό των άλλων, όσο νόστιμο κι αν είναι! Στον αγρό βρίσκω όσο φαγητό θέλω! Μπορεί να μην είναι τόσο εντυπωσιακά αλλά τουλάχιστον είμαι ασφαλής κι ευτυχισμένος*, απάντησε το ποντίκι του αγρού. Και ξεκίνησε αμέσως για το φτωχικό αλλά ήρεμo σπιτάκι του.....(Αίσωπος, βιβλίο Μύθοι Αισώπου από Modern Times)</p><p>Ηθικό Δίδαγμα:</p><p>Λίγα φάε, λίγα πιες και εύκολα κοιμήσου....(Κρητική Ρήση) </p><p>Εξάντας Ελλήνων......<strong><em><a href="http://www.metron-ariston.gr/zhlias.html">Περί ζήλιας </a></em></strong></p>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-73227013013331499292009-08-02T01:35:00.000-07:002009-09-25T12:14:56.665-07:00Το κοράκι με τα δανεικά φτερά<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPPzOeAkdKLTZ9-J_ybpvw73PBzAX5ZXglDDIkSUE-26KHeLEwOaBO3t8PK8CTdXlxsKVa-AnRFRQduqzdh2hyphenhyphenUxNnfnBZcsHaHiXvF-HVM42GL3pZ0ivpJ2xtn-gUvSxaRZa7i2POzWN4/s1600-h/korakas-aylikoi51.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 250px; height: 313px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPPzOeAkdKLTZ9-J_ybpvw73PBzAX5ZXglDDIkSUE-26KHeLEwOaBO3t8PK8CTdXlxsKVa-AnRFRQduqzdh2hyphenhyphenUxNnfnBZcsHaHiXvF-HVM42GL3pZ0ivpJ2xtn-gUvSxaRZa7i2POzWN4/s320/korakas-aylikoi51.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5365301247525301730" border="0" /></a><br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Μια μέρα στο δάσος αντηχούσαν δυνατές , θυμωμένες φωνές .</span><br />Τα πουλιά τσακώνονταν γιατί το καθένα πίστευε ότι ήταν το πιο όμορφο και το πιο προικισμένο .<br />*Η φωνή μου είναι πιο μελωδική σ' όλο το δάσος * έλεγε το ένα . *Ναι , αλλά εγώ έχω ομορφότερα φτερά* , απάντησε ένα άλλο .<br />Οι μέρες περνούσαν αλλά τα πουλιά δεν μπορούσαν να λύσουν τις διαφορές τους .Ώσπου ένα πρωϊνό οι εξαγριωμένες κραυγές τους ταξίδεψαν πέρα από τα ψηλά δέντρα με τις πυκνές φυλλωσιές κι έφτασαν μέχρι τη σπηλιά της νεράϊδας του δάσους .<br />Η νεράιδα στενοχωρήθηκε πολύ κι αποφάσισε να δώσει ένα τέλος στον καυγά .<br />*Για να επιστρέψει η ειρήνη στο δάσος μας , θα επιλέξω εγώ το καλύτερο και ομορφότερο πουλί και θα του χαρίσω τον τίτλο του βασιλιά των πουλιών* .<br />Τα λόγια της νεράιδας προκάλεσαν μεγάλη αναστάτωση , καθώς κάθε πουλί ονειρευόταν ότι θα φορέσει το στέμμα του βασιλιά .<br />Ο αετός στήθηκε όλος καμάρι πάνω σ' ένα κλαδί και καυχήθηκε:<br />*Εγώ θα είμαι σίγουρα ο βασιλιάς όλων των πουλιών , γιατί είμαι το πιο δυνατό και το πιο όμορφο πουλί του δάσους* .<br />Το παγώνι που άκουσε τα λόγια του αετού άνοιξε την πολύχρωμη ουρά του και είπε με σιγουριά: *Δεν υπάρχει πιο όμορφο πουλί από μένα , γι' αυτό σίγουρα εγώ θα γίνω βασιλιάς* .<br />Όταν είδαν τα πολύχρωμα φτερά του παγωνιού να ανοίγουν σαν βεντάλια , τ' άλλα πουλιά υποχώρησαν σιωπηλά .<br />*Μπα! Σιγά τα φτερά!* είπε το γαλάζιο παραδεισένιο πουλί .<br />Και ενώ όλα τα πουλιά ετοιμαζόντουσαν για τη μεγάλη μέρα , το κοράκι αναστέναζε βαθιά και τα κοίταζε θλιμμένο .<br />*Γιατί εγώ γεννήθηκα τόσο μαύρο;* αναρωτιόταν κοιτάζοντας τον εαυτό του στο νερό της λίμνης .<br />Δίπλα του , ένας πανέμορφος άσπρος κύκνος έπλενε τα φτερά του .<br />*Ελάτε όλοι να καθαρίσετε τα φτερά σας! Πρέπει να είστε έτοιμοι για τη μεγάλη μέρα!* φώναξε ο κύκνος .<br />Όταν τα πουλιά είδαν τα πανέμορφα , κατάλευκα φτερά του κύκνου , <a href="http://www.metron-ariston.gr/zhlias.html">ζήλεψαν</a> τόσο πολύ που σταμάτησαν να καυγαδίζουν και βούτηξαν στη λίμνη να πλυθούν .<br />*Ο κύκνος έχει δίκιο πρέπει να είμαστε <a href="http://www.metron-ariston.gr/eidikou-2.html">όμορφοι και καθαροί</a>* , συμφώνησαν όλα .<br />Το κοράκι βούτηξε και αυτό μέσα στο νερό και άρχισε να τρίβεται με την ελπίδα ότι τα φτερά του θ' ασπρίσουν .<br />Το κοράκι έμεινε μέσα στη λίμνη μέχρι το σούρουπο αλλά τα φτερά του παρέμεναν μαύρα .<br />*<a href="http://www.metron-ariston.gr/kybernonton.html">Δε θα μπορέσω ποτέ να γίνω βασιλιάς</a>* σκέφτηκε απογοητευμένο .<br />Η λίμνη όμως , είχε γεμίσει από τα πολύχρωμα φτερά των άλλων πουλιών που έκαναν εκεί το μπάνιο τους .<br />*Έχω μια καταπληκτική ιδέα!* είπε το κοράκι χαμογελώντας πονηρά .<br />Και δίχως να χάσει χρόνο , μάζεψε τα φτερά και τα κόλλησε επάνω του .<br />Τώρα που ντύθηκα με αυτά τα φτερά , είμαι το πιο όμορφο και έξυπνο πουλί του δάσους* , είπε χαρούμενο το κοράκι που είχε μεταμορφωθεί σ' ένα εξωτικό , πανέμορφο πουλί .<br />Η μεγάλη μέρα έφτασε (εκλογών) και όλα τα πουλιά μαζεύτηκαν γύρω από την νεράιδα επιδεικνύοντας τις αρετές τους .<br />Όταν όμως η καλή νεράιδα αντίκρισε το κοράκι , είπε εντυπωσιασμένη:<br />*Εσύ είσαι το ομορφότερο πουλί! Από σήμερα είσαι ο βασιλιάς των πουλιών και θα πρέπει να φροντζεις για την ειρήνη του δάσους* .<br />Τα υπόλοιπα πουλιά θύμωσαν τόσο πολύ που επιτέθηκαν στο κοράκι , τσιμπώντας το και τραβώντας τα κολλημένα φτερά με τα ράμφη τους .<br />Όταν όλα τα δανεικά φτερά έπεσαν από πάνω του το κοράκι δεν ήταν μόνο μαύρο αλλά και μελανιασμένο από τα άγρια τσιμπήματα των άλλων πουλιών . *Δεν έπρεπε να ντυθώ με τα φτερά των άλλων!* είπε θλιμμένο και έτρεξε να κρυφτεί . (Μύθοι Αισώπου από Modern Times)<br /><br />Το ψέμα ή η εξαπάτηση έχει κοντά ποδάρια..... διδάσκει ο Αίσωπος .<br /><br /><a href="http://www.metron-ariston.gr/filodoxion.html"><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Περί φιλοδοξίας </span></a>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-22093822394891482552009-07-06T09:20:00.000-07:002009-09-25T12:18:23.542-07:00Το τζιτζίκι και το μυρμίγκι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh44qC-arEKLkCoGcAn5uAHsTKQTVBj_cEP1jlXVrl3TXI_wxmEQA-NM6mntgXsf_tyt3FXZhB2X4SQlmhsB_1AQ2r_KMGpzF-d6xw0J8anj_gFZfKqGGb4UEf37RIXU164SL9-ks7tSMlB/s1600-h/%CF%84%CE%B6%CE%B9%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BA%CE%B9+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%BC%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B9.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh44qC-arEKLkCoGcAn5uAHsTKQTVBj_cEP1jlXVrl3TXI_wxmEQA-NM6mntgXsf_tyt3FXZhB2X4SQlmhsB_1AQ2r_KMGpzF-d6xw0J8anj_gFZfKqGGb4UEf37RIXU164SL9-ks7tSMlB/s320/%CF%84%CE%B6%CE%B9%CF%84%CE%B6%CE%AF%CE%BA%CE%B9+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%BC%CF%85%CF%81%CE%BC%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B9.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5355394437674912482" border="0" /></a><br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας μικρούλης τζίτζικας, πολύ φωνακλάς. Όλο το καλοκαίρι δε σταματούσε να τραγουδάει.</span><br />-Τζι τζι τζι τζι τζι! έκανε χωρίς σταματημό.<br />Πόσο του άρεσε να κολλάει πάνω στα κλαδιά των δέντρων και να γεμίζει με τη φωνούλα του τα καυτά μεσημέρια του καλοκαιριού! Κι όσο πιο πολλή ζέστη έκανε, τόσο πιο δυνατά τραγουδούσε.<br />Τραγουδούσε συνέχεια. Δεν έκανε τίποτε άλλο.<br />Κι εκεί που καθόταν στα κλαδιά, έβλεπε στους κορμούς των δέντρων ατελείωτη στρατιά από μυρμήγκια που ανεβοκατέβαιναν κουβαλώντας σποράκια. Ίδρωναν από τη ζέστη, ξεφυσούσαν, κοκκινιζαν, αλλά δε σταματούσαν λεπτό τη δουλειά τους.<br />Μια μέρα, που ο τζίτζικας τραγουδούσε και πάλι ανέμελα σ΄ένα κλαδί, είδε ένα μυρμήγκι που είχε σταματήσει να σκουπίσει τον ιδρώτα του.<br />-Τι κάνεις, μυρμηγκάκι μου; το ρώτησε<br />-Δε βλέπεις τι κάνω; Μαζί με τα αδελφάκια μου δουλεύουμε. Κουβαλάμε στις φωλιές μας τις προμήθειες για το χειμώνα.<br />-Το καλοκαίρι το έφταξε ο Θεός για να ξεκουραζόμαστε και να διασκεδάζουμε! φώναξε ο τζίτζικας. Παράτα τις δουλειές κι έλα παρέα μου να τραγουδήσυμε ως το πρωϊ.<br />-Λάθος! είπε το μυρμήγκι. Το καλοκαίρι βρίσκουμε τροφή για το χείμωνα, αλλιως είμαστε χαμένοι. Το ίδιο να κάνεις κι εσύ. Ποιος θα σε βοηθήσει το χειμώνα μου λες;<br />-Ο χειμώνας είναι μακριά, απάντησε ο τζίτζικας. Τώρα έχουμε καλοκαίρι. Τραγούδι και ανεμελιά!<br />Το μυρμήγκι κούνησε το κεφάλι του και συνέχισε το δρόμο για τη φωλιά του.<br />Ο τζίτζικας συνέχισε να τραγουδάει και να απολαμβάνει το ζεστό ήλιο.<br />-Τζι τζι τζι τζι τζι, χαζούλι μυρμηγκάκι μου εσύ, τις δουλειές παράτα, σε παρακαλώ, πιάσε το τραγούδι και το χορό!<br /><br />Το μυρμήγκι κοντοστάθηκε ακούγοντας το τραγούδι του τζίτζικα. Μετά, συνέχισε το δρόμο του χαμογελώντας.<br />*Αχ, άμυαλε τζίτζικα*, σκέφτηκε.<br />*Στάσου να έρθει ο χειμώνας και θα δεις!*<br />Και πραγματικά, το καλοκαίρι δεν έμεινε για πάντα.<br />Ήρθε το φθινόπωρο και μετά ο χειμώνας ο βαρύς.<br />Τα κλαδιά των δέντρων απέμειναν γυμνά. Ολόκληρη η πλάση σκεπάστηκε με χιόνι. Τροφή δεν υπήρχε πουθενά.<br />Το στομάχι του τζίτζικα γουργούριζε συνέχεια. Φαγητό δεν έβρισκε πουθενά! Πεινούσε σα λύκος. Και τότε σκέφτηκε το μυρμηγκάκι και χτύπησε την πόρτα της φωλιά του.<br />-Εσύ δεν είσαι ο τραγουδηστής του καλοκαιριού; είπε το μυρμήγκι που τον θυμήθηκε.<br />Που μου έλεγες πως πρέπει να τεμπελιάζω;<br />-Ναι, μυρμηγκάκι μου καλό, απάντησε ο τζίτζικας.<br />Αλλά τώρα πεινάω. Με το τραγούδι δε βρήκα χρόνο να μαζέψω τίποτα για το χειμώνα. Σε παρακαλώ δώσε μου λίγα σποράκια.<br />-Πιξ' το πάλι στο τραγούδι. Που ξέρεις; Μπορεί να σου κόψει την πείνα! είπε το μυρμήγκι και του έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα της φωλιά του.<br />Και ο τραγουδιστής ο τζίτζικας γύρισε στη φωλιά του πεινασμένος, δίχως να γνωρίζει τι να πράξει. Το μόνο που γνώρισε και μάλιστα καλά ήταν πόσο δίκιο είχε το μυρμηγκάκι.......(Μύθοι Αισώπου από Modern Times)Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-25163278061822288722009-07-06T09:12:00.000-07:002009-07-06T09:19:25.252-07:00Γύρω γύρω όλοι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLNO41q3dwIi9dvzkG8MRiRd-NjWVahk9jI7k8dhlDdt6lw-t6iIqCQotbQJYPv_F27xGGiEQK5Y_cG6tk8Iae2URb9FWVMqh9PEY2yzSyAaJJvLnd9PG1IDPIeoUMnDWagvghQcQVNGqn/s1600-h/paidia_parea.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 220px; height: 129px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLNO41q3dwIi9dvzkG8MRiRd-NjWVahk9jI7k8dhlDdt6lw-t6iIqCQotbQJYPv_F27xGGiEQK5Y_cG6tk8Iae2URb9FWVMqh9PEY2yzSyAaJJvLnd9PG1IDPIeoUMnDWagvghQcQVNGqn/s320/paidia_parea.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5355382469921672386" border="0" /></a><span style="font-weight: bold; font-style: italic;font-size:130%;" ><br />Γύρω γύρω όλοι<br />στη μέση ο Μανόλης<br />χέρια πόδια στη γραμμή<br />όλοι κάθονται στη γη<br />κι ο Μανόλης στο σκαμνί!</span>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-81084475487064644012009-07-06T08:54:00.000-07:002009-07-06T09:08:48.399-07:00Τα παπάκια<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIir0lkbX-t1z5Dy2VKFz34Nrhm4eUWhs-jzCOPCcXs_fu4wOBwhQOD-rr2NclEqxwot6r1QPX119wkOsdbhL07oPII78PucDzomBJGJkXxtGmnc3whfgk0RATun6USFwu0sk1wVJ7N2Fp/s1600-h/ducksIllo-03-lighting02a.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 145px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIir0lkbX-t1z5Dy2VKFz34Nrhm4eUWhs-jzCOPCcXs_fu4wOBwhQOD-rr2NclEqxwot6r1QPX119wkOsdbhL07oPII78PucDzomBJGJkXxtGmnc3whfgk0RATun6USFwu0sk1wVJ7N2Fp/s320/ducksIllo-03-lighting02a.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5355379647347715202" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Πα πα πα!</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Σαν τα παπάκια</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">κάνουν τα μικρά παιδάκια</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Πα πα πααα! Πα πα πααα!</span><br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Τώρα πίνουνε νεράκι</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">μέσα σ'ένα λίβαδάκι</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Πα πα πααα! Πα πα πααα!</span><br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Τώρα τρώνε χόρταράκι</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">μέσα σ'ένα λίβαδάκι</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Πα πα πααα! Πα πα πααα!</span><br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Ξάφνου βλέπουνε γεράκι</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">μέσα σ'ένα συννεφάκι...</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Πα πα πααα! Πα πα πααα!</span><br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Η μανούλα στα φτερά της</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">αγκαλιάζει τα μικρά της....</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Πα πα πααα! Πα πα πααα! </span></span>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-38243778226480974322009-07-01T09:47:00.000-07:002009-07-01T09:58:05.688-07:00Τα χεράκια δεξιά...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC8L7wEvT4plEOJcAbs3E5MQnKu-DhQo_EmohGv4QcKLmeVT0fFH7fzLU4ks6LsXniI2PITieS_y62HFC9AIaf8y2dFQeFRKYEsX6Po4w8bo6iH0k01pWdZsZia34Kr2La-o1NhCrBfqQy/s1600-h/eros_pshxi_agalma.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 220px; height: 185px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC8L7wEvT4plEOJcAbs3E5MQnKu-DhQo_EmohGv4QcKLmeVT0fFH7fzLU4ks6LsXniI2PITieS_y62HFC9AIaf8y2dFQeFRKYEsX6Po4w8bo6iH0k01pWdZsZia34Kr2La-o1NhCrBfqQy/s320/eros_pshxi_agalma.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5353535080946135906" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">*Τα χεράκια δεξιά </span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">τα χεράκια αριστερά </span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">πάνω τα χεράκια</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">κάτω τα χεράκια.</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Τα χεράκια μου στη μέση</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">το παιχνίδι πως μου αρέσει!</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Τώρα πάλι θα κρατήσω </span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">το ένα μπρος </span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">και το άλλο πίσω..</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Τρα λα λά τι χαρά!</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Το κεφάλι δεξιά</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">το κεφάλι αριστερά</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">πάνω το κεφάλι</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">κάτω το κεφάλι.</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Τα χεράκια τώρα βάζω</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">τα αφτάκια μου σκεπάζω</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Θα με δείτε τώρα πάλι</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">πως κουνάω το κεφάλι.</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Δεξιά κι αριστερά</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">δεξιά κι αριστερά!!*</span></span>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-65820929628556351732009-02-14T10:24:00.000-08:002009-07-01T09:45:21.163-07:00Το Δακτυλίδι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhtYIEJSzORg2XsUdDzmiHsqi3PJNuNecVXTMpMI8vWkolcMf-t_Z-5KyJ8thixZFFZvOtJzaUjryxghN0_taTs6LOKxB1FmawkgCwc6dCDhVNYjgXg-k-GMKb7h9v15c-0QMcfQwgzF3X/s1600-h/kriti_treximo.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 105px; height: 143px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhtYIEJSzORg2XsUdDzmiHsqi3PJNuNecVXTMpMI8vWkolcMf-t_Z-5KyJ8thixZFFZvOtJzaUjryxghN0_taTs6LOKxB1FmawkgCwc6dCDhVNYjgXg-k-GMKb7h9v15c-0QMcfQwgzF3X/s320/kriti_treximo.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5353532515284571938" border="0" /></a><br /><span style="font-size:130%;"><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">*Πού' ν'το, πού' ν'το το δαχτυλίδι</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">ψάξε ψάξε δε θα το βρεις...</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Δε θα το βρεις, δε θα το βρεις</span><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">το δαχτυλίδι που ζητείς...*</span></span>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-33758134454165413542009-02-14T09:58:00.000-08:002009-02-14T10:22:59.143-08:00H γιαγιά μας η καλή<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr65gfTjnlGrEcFyTD8KP4_b0qeun9ZarNd7ctOExHxGNt5mbn7Ri_knI2Wt1OZe0VUb5k9mMJHl-hSpqPN4Wgf6DIxgqgKemU1rkWdDeXRkeqZhykJEQLCb5SxZtaJqMy04xGgyTojMj8/s1600-h/agrotikes_ergasies.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 220px; height: 148px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr65gfTjnlGrEcFyTD8KP4_b0qeun9ZarNd7ctOExHxGNt5mbn7Ri_knI2Wt1OZe0VUb5k9mMJHl-hSpqPN4Wgf6DIxgqgKemU1rkWdDeXRkeqZhykJEQLCb5SxZtaJqMy04xGgyTojMj8/s320/agrotikes_ergasies.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302719947735013410" /></a><br /><p><strong><em><span style="font-size:130%;">H γιαγιά μας η καλή</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">έχει κότες στην αυλή</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">κότες και κοτόπουλα</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">χήνες και χηνόπουλα.</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;"></span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Άσπρη πάπια με παπιά</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">γάιδαρο με τοσ' αφτιά</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">γαλόπούλες και ένα γάλο</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">φουσκωμένο και μεγάλο.</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;"></span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Και τον πρώτο πετεινό</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">μέσα σε όλο το χωριό</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">που λαλεί καθέ πρωί</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">στης γιαγιάς την αυλή.</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;"></span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Η γιαγιά μας η καλή</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">έχει ραπτομηχανή</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">και γαζώνει και μπαλώνει</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">του παππού το παντελόνι.</span></em></strong></p>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-36888038273568290062009-02-14T08:40:00.000-08:002009-02-14T08:49:30.497-08:00Τα κουλουράκια<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3nL1aPl6cueKThkF1vKCIR4pLfd-pLw0Pc0o_LMqxlCgypnqLkGLgksm8tbueHLWra1SFIVVlCpakBSUx2b4EjRwEMZOV9uhWcncj8kCBgHLSf6harzRRRg62oDkgEfxjOwcaKFmv_DcC/s1600-h/paidia_parea.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 220px; height: 129px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3nL1aPl6cueKThkF1vKCIR4pLfd-pLw0Pc0o_LMqxlCgypnqLkGLgksm8tbueHLWra1SFIVVlCpakBSUx2b4EjRwEMZOV9uhWcncj8kCBgHLSf6harzRRRg62oDkgEfxjOwcaKFmv_DcC/s320/paidia_parea.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302696144363818658" /></a><br /><br /><br /><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Με τα δυό χεράκια</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">πλάθω κουλουράκια</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">κουλουράκια </span></em></strong><strong><em><span style="font-size:130%;">κουλουράκια!</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Ο φούρνος θα τα ψήσει</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Το σπίτι θα μυρίσει....</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">κουλουράκια </span></em></strong><strong><em><span style="font-size:130%;">κουλουράκια!</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Τι γλυκά και αφράτα</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">κι όλα μυρωδάτα....</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">κουλουράκια </span></em></strong><strong><em><span style="font-size:130%;">κουλουράκια!</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Γι' αυτό και στο σχολειό τους</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Τα παίρνουν τα παιδάκια</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">κουλουράκια </span></em></strong><strong><em><span style="font-size:130%;">κουλουράκια!</span></em></strong><strong><em><span style="font-size:130%;"> </span></em></strong></p>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-70623132922068237272009-02-14T07:57:00.000-08:002009-02-14T08:52:06.962-08:00Φύγε φύγε, ποντικάκι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIbt0n-P_qZQYqJw96F76pQV5WRFgKL5D-5XY26EY_tC_-sCOzRc56L_UU75iqlWxlIz24OA_DUeiy1A6xEKhXBSxP_cqI8CX6_AcJNTEhlfW9KMKCz1RDn8_q8D4f2pJSCwss-wpRSzxE/s1600-h/gata-eyfyia.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 225px; height: 173px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIbt0n-P_qZQYqJw96F76pQV5WRFgKL5D-5XY26EY_tC_-sCOzRc56L_UU75iqlWxlIz24OA_DUeiy1A6xEKhXBSxP_cqI8CX6_AcJNTEhlfW9KMKCz1RDn8_q8D4f2pJSCwss-wpRSzxE/s320/gata-eyfyia.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302696828337754482" /></a><br /><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Φύγε φύγε, ποντικάκι</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">μη σε πιάσει το γατάκι</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">κι αν σε πιάσει πεινασμένο</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">θα σε φάει το καημένο! </span></em></strong></p>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6601763918855609780.post-22413762265744914222009-02-14T07:49:00.000-08:002009-02-14T08:15:00.892-08:00H μικρή Ελένη<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKsJCKgpImeiREgWhwPo5F3ZFFAiREkKLJOI5YGaMiZXfd-c4jcan_ASVPBtmK9HHf0ZPL7NqeMrsPhocYNrHVsDm8SqmYqlh9bFEwgw056BH1oy0I6LbSWZg2BgdIKBVp4aa78TDNF1Cf/s1600-h/lyriki_poiysi.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px; height: 250px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKsJCKgpImeiREgWhwPo5F3ZFFAiREkKLJOI5YGaMiZXfd-c4jcan_ASVPBtmK9HHf0ZPL7NqeMrsPhocYNrHVsDm8SqmYqlh9bFEwgw056BH1oy0I6LbSWZg2BgdIKBVp4aa78TDNF1Cf/s320/lyriki_poiysi.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5302682212020052066" /></a><br /><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Η μικρή Ελένη</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">κάθεται και κλαίει</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">γιατί δεν την παίζουνε </span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">οι φιλενάδες της.</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;"></span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">Σήκω επάνω </span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">τα μάτια κλείσε</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">τον ήλιο κοίτα</span></em></strong></p><p><strong><em><span style="font-size:130%;">κι αποχαιρέτησε.</span></em></strong></p>Αθηνάhttp://www.blogger.com/profile/11731454468913148093noreply@blogger.com0