Η τιμωρία της Ρητορείας (για τους κυβερνήτες αυτού του κόσμου)

Σε μια μικρή πόλη της Φωτεινοχώρας ζούσε πολύ παλιά μια πανέμορφη κοπέλα η Ρητορεία. Το όνομά της ήταν πασίγνωστο σε όλους από την ικανότητά της να μιλά και να πείθει ακόμα και τους πιο δύσπιστους. Πολλές νεράιδες έρχονταν να την ακούσουν και να την μιμηθούν. Η Ρητορεία δεν σταματούσε να καυχιέται ότι δεν υπήρχε άλλος στο κόσμο σαν αυτή.
Είχε τόσο αποθρασυνθεί που έλεγε: *Την ρητορεία και την πειθώ δεν την έλαβα από τον Λαό για το Λαό αλλά από εμένα για το Λαό*. Μόνη μου έχω καταφέρει να μιλώ και να πείθω. Για αυτό τον λόγο με το λαό μπορώ να παραβγώ στην τέχνη της ρητορείας.
Αν θέλει και τολμάει ας έρθει (ο Λαός) να μετρηθούμε για το ποιός μιλάει πιο ωραία.
Ο Λαός μόλις άκουσε τα λόγια της Ρητορείας αγανάχτησε και θύμωσε πολύ.
Μεταμορφώθηκε σε ασπρομάλλα γριούλα και εμφανίστηκε μπροστά της.
*Κόρη μου της είπε, άκουσε την συμβουλή μου που είμαι γερόντισσα με πείρα στη ζωή…
Μη δοκιμάσεις να παραβγείς με το Λαό. Το Λαό κανείς δεν μπορεί να το φθάσει πόσο μάλλον στην τέχνη της ρητορείας.
*Μόνο ότι φτιάχνει ένας Λαός κόρη μου είναι τέλειο για αυτόν. Και πρέπει ο άνθρωπος να το σέβεται να το εκτιμά και να προσπαθεί για το καλύτερο για αυτόν χωρίς στο τέλος να τα καταφέρνει πάντα*.
Τα μάτια της Ρητορείας άστραφταν από θυμό. Αμέσως γεμάτη από κακία γυρνώντας στη γριούλα, της είπε:
Τις συμβουλές σου να τις κρατήσεις για τον εαυτό σου ή για την κόρη σου.
Ξέρω πολύ καλά τι κάνω. Να με αφήσεις ήσυχη, αν ο Λαός θέλει ας έρθει να μετρηθεί μαζί μου….
Δεν πρόλαβε τα λόγια της να τελειώσει και η γριούλα πήρε την πραγματική μεγαλόπρεπη μορφή του Λαού.
Εδώ είμαι, Ρητορεία, είπε ο Λαός.
Μόλις οι Νεράιδες, που έτυχε να βρίσκονται εκεί αντίκρισαν το Λαό, γονάτισαν αμέσως και προσκύνησαν.
Μόνο η Ρητορεία δεν κουνήθηκε από τη θέση τους και έμεινε σιωπηλή και ξαφνιασμένη.
Το μόνο που ήθελε ήταν να μετρηθεί με το Λαό.
Έτσι άρχισαν να αναμετριούνται μεταξύ τους.
Ο Λαός ξεκίνησε με τους αγώνες που είχε κάνει για ψωμί παιδεία ελευθερία και δημοκρατία. Συνέχισε με το πως τιμώρησε και πως τιμωρεί τους αλαζόνες και τους ανυπάκουους κυβερνήτες αυτού του κόσμου.
Από την άλλη μεριά η Ρητορεία παρουσίασε σκηνές από την ζωή του Λαού. Την διαφθορά την ασωτία την σπατάλη τον ευδαιμονισμό τα πάθη και τις ίντριγκες….
Μόλις το είδε ο Λαός θύμωσε και τρέμοντας από θυμό ράπισε την Ρητορεία.
Αυτή μη μπορώντας να αντέξει την προσβολή του Λαού πήρε ένα σκοινί για να κρεμαστεί.
Ο Λαός τη λυπήθηκε:
Πρέπει να ζήσεις, ανόητη και φαντασμένη. Αλλά πάντα να είσαι δεμένη με τους κυβερνώντες του κόσμου και να πείθεις εσύ και τα παιδιά σου τους δύσπιστους αυτού του Λαού.
Και ο Θεός Λαός τη ράντισε με μαγικά βότανα και τη μεταμόρφωσε σε ένα μικρό και άσχημο σύμβουλο του Λαού με την ευχή να τον υπηρετεί ασταμάτητα.

Ένα καράβι άλογα και το ταξίδι στην Αλεξάνδρεια……επίκαιρη και πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία

Μια φορά και έναν καιρό ξεκίνησε ένας καπετάνιος από την Αθήνα για να παραδώσει ένα φορτίο με άλογα στην Αλεξάνδρεια. Το φορτίο αυτό ήταν νεαρά και δυνατά άλογα εργασίας που είχαν παραγγελθεί από τον βασιλιά για να δουλέψουν στα χωράφια του.
Ο καπετάνιος αφού φόρτωσε τα άλογα πήρε τις απαραίτητες προμήθειες και ξεκίνησε το ταξίδι.
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι τα άλογα είχαν μάθει να ταΐζονται μια φορά την ημέρα αργά το μεσημέρι από τον ναύτη – ταϊστή.
Ο ναύτης που τάιζε τα άλογα προηγουμένως κτυπούσε ρυθμικά ένα καμπανάκι για να ενημερώνει τα άλογα ότι η ώρα του φαγητού πλησιάζει …..ώστε να μην ανησυχούν.

Στην διαδρομή το πλοίο έπεσε πάνω σε φουρτούνα και για να μην βυθισθεί ο καπετάνιος αποφάσισε να πετάξει στην θάλασσα μέρος από τις προμήθειες που προορίζονταν για τα άλογα.

Μετά από αρκετές μέρες ταξιδιού και ενώ το πλοίο ήταν μεσοπέλαγα διαπιστώνει ο ναύτης ότι δεν φθάνει η τροφή για όλη την διαδρομή και αμέσως ενημερώνει τον καπετάνιο για το πρόβλημα της σίτισης των αλόγων. Ο καπετάνιος αφού πρώτα σκέφτηκε λίγο έδωσε εντολή στον ναύτη να μειώσει το φαγητό στο μισό εως ότου φθάσουν στο λιμάνι προορισμού.
Δυστυχώς όμως και πάλι το φαγητό για τα άλογα δεν έφτανε και το λιμάνι της Αλεξάνδρειας ήταν ακόμα μακριά….
Κάποια στιγμή το φαγητό τελείωσε και τα άλογα άρχισαν στην αρχή να ανησυχούνε και έπειτα να αγριεύονται. Όσο αγρίευαν τα άλογα τόσο κινδύνευε το πλοίο να βυθισθεί από αυτήν την ταραχή…
Τότε ο καπετάνιος έδωσε εντολή στον ναύτη να κτυπήσει το καμπανάκι του φαγητού. Ο ναύτης απόρησε αλλά υπάκουσε στην εντολή του καπετάνιου. Μετά το κτύπημα αμέσως τα άλογα σταμάτησαν την ταραχή και περίμεναν την τροφή.
Πέρασε η επόμενη μέρα και ξεκίνησε πάλι ταραχή. Ο καπετάνιος έδωσε τότε εντολή στον ναύτη κάθε φορά που αυτός θα κρίνει να χτυπά το καμπανάκι έτσι ώστε να ηρεμούν τα άλογα μέχρι ότου φθάσουν στο λιμάνι ασφαλείς…
Το σκεπτικό του καπετάνιου ήταν ότι τα άλογα επειδή είναι ζώα δεν μπορούν να διακρίνουν την αλήθεια από την συνήθεια επειδή η δεύτερη είναι ισχυρότερη.

Πραγματικά
Με αυτόν τον τρόπο δηλαδή με το χτύπημα ενός καμπανακιού και μόνο, ο καπετάνιος κατόρθωσε να φθάσει στην Αλεξάνδρεια δίχως να βυθίσει το πλοίο.

Ο ταϊστής – ναύτης είναι οι κυβερνώντες αυτού του κόσμου και τα άλογα οι Λαοί…

Περί αλήθειας από την πυξίδα Ελλήνων

Περί κυβερνώντων από την πυξίδα Ελλήνων

Τι θέλουν οι…।από την πυξίδα Ελλήνων

ΠΗΓΗ:

http://metron-ariston.pblogs.gr/